Cherry on the pie!

Ja ja, het is weer zo ver. Het is weer december! De maand van vreugde, saamhorigheid, wapenstilstanden, wenskaarten, overmatig eten en drinken, vrolijke muziek, cadeautjes en al wat meer. Je word dood gegooid met programma’s, reclames, muziek over de oh zo vreugdevolle feestmaand. Je hebt het ene scenario van een perfect gezinsleven nog niet van je netvlies geveegd of het andere overlapt of volgt het op. Prachtige winterlandschappen met verlichte bomen en huizen wekken de indruk dat er nog nooit oorlog is geweest, dat er nergens ellende is, of dat verdriet slechts een woord is en dat eenzaamheid alleen op de maan plaats vind. Alles is perfect, liefdevol en in harmonie met elkaar. Ieder jaar lijkt het wel alsof het nog beter, mooier, uitbundiger en duurder kan, en ja, dat kan blijkbaar ook. De loterijen breken ieder jaar weer het record van het vorige jaar met de hoogtes van hun ‘jackpots’. De supermarkten hebben ieder jaar weer een mooiere en nog grotere actie voor de ‘minder bedeelden’. De etalages stralen nóg meer ‘geluk’ en welvaart uit dan het jaar daarvoor en ondanks de recessie en de toename van de werkeloosheid, word er ieder jaar minstens zo veel als het jaar daarvoor uitgegeven als het al niet meer is.

Je ontkomt er niet meer aan. Al sluit je jezelf dagenlang op in je huis en zou je tv en radio uit laten, zelfs dan word je er mee geconfronteerd. Als je uit het raam naar buiten kijkt en de mensen die aan je huis voorbij lopen eens goed in je opneemt, dan lijkt het net alsof ze meer dan anders verstrengeld in elkaar en overlopend van liefde voor elkaar over straat lopen. Alsof ze meer verbondenheid voelen met elkaar en zich meer bewust zijn van hoe fijn ze het eigenlijk hebben met elkaar. Ook aan de overkant van de straat zijn ramen sierlijk verlicht met lampjes en spuitsneeuw, lijken tuinen soms wel in brand te staan door alle lichtslangen in bomen en over tuinaccessoires en springen de verlichte kerstmannen en rendieren nog net niet echt door de tuinen heen.

Ook staan er ineens verenigingen, waar je het bestaan niet eens van wist, spontaan bij je aan de deur aan te bellen en als je dan open doet staan ze met een glimlach van oor tot oor ineens voor je. In hun armen een grote mand, gevuld met oliebollen of rookworsten. Of je wat van ze kopen wilt, is dan de vraag. Sommigen bieden zelfs lootjes aan voor de grote loterij die ze georganiseerd hebben. Of je lootjes wilt kopen, want ze hebben van die prachtige prijzen dit jaar. Dat zeiden ze vorig jaar ook maar dit jaar zou echt nóg bijzonderder zijn dan vorig jaar! Ieder jaar en tegen iedereen zeg ik elke keer weer… “Nee dank u wel. Ik heb geen interesse. Succes met de verkoop!” maar ieder jaar staan ze net zo vrolijk tóch wéér bij me aan de deur te jengelen.

Onverwacht valt er soms ook een wenskaart op de deurmat. Meestal, sommigen daargelaten, is het een kaart waarin mensen aangeven dat ze hopen dat je leuke en vrolijke feestdagen tegemoet zult gaan en als klap op de vuurpijl wensen ze je ook nog al het goeds, zoals liefde, geluk en voorspoed voor het volgende nieuwe jaar. Sommige instellingen staan ineens spontaan bij je aan de deur met een ‘kerstpakket’ en wensen je fijne feestdagen en een gelukkig nieuw jaar.

En zo kun je nog tal van andere zaken opnoemen die in december ineens volledig anders zijn dan de rest van het jaar. Tjonge jonge, wat moet het toch heerlijk zijn als je december zo tegemoet kunt treden, er op deze manier van mag proeven, het samen met geliefden, vrienden en familie kunt ervaren en dat het je hart verwarmd. Heerlijk als je elf maanden van het jaar halsreikend kunt uitkijken naar die ene vreugdige en liefdevolle maand. Het is als een soort ‘Cherry on the pie’.

Ik spreek hier nu voor mezelf maar ik kan me voorstellen dat velen met mij hetzelfde ervaren.

December is de meest verschrikkelijke maand van het jaar! Deze maand is zó confronterend omdat hij bol staat van immens verdriet. In deze maand voel ik meer dan anders hoe ontzettend eenzaam ik ben en hoe leeg en koud alles om me heen is. Als het gaat om deze dingen lijkt het wel alsof je het hele jaar door, zonder al te veel weerstand, in water hebt gezwommen. Natuurlijk moet je blijven zwemmen of watertrappelen om maar niet naar de bodem te zinken en mocht je al dreigen het niet meer vol te houden dan is daar de stevige betonnen rand van het zwembad. Echter, zodra de decembermaand aanbreekt lijkt het wel alsof je in een moeras terecht bent gekomen. Je kunt dan niet meer zwemmen of watertrappelen want de massa waarin je terecht bent gekomen is te dik en heeft een té grote zuigende werking om nog goed en soepel te kunnen bewegen en als je dan al iets van ‘houvast’ ziet, dan is het slechts die ene boomstronk, twee of driehonderd meter verderop, die half op vaste grond ligt en half in het moeras hangt.

Alles gaat in december zo veel moeizamer, kost zoveel meer energie, vrienden en kennissen hebben ineens aanzienlijk minder of geen tijd meer, hulpverlening heeft ineens kerstvakantie en crisiscentra zijn minder genegen om mensen op te nemen omdat ze onderbezet zijn door alle ‘feestvreugde’. Nee, het enige waar je een hele maand lang mee bezig bent, is proberen die boomstronk te bereiken, in de hoop dat je dan weer elf maanden lang op het ‘droge’ kunt vertoeven.

Velen om mij heen weten niet hoe de maand december voor mij is.
Ik mis de warmte van een gezin. Hoe mooi en fijn zou het zijn als ik deel zou uitmaken van een liefdevol gezin. Een vrouw, mijn dochter, ikzelf en misschien een hond of kat. Wij met ons allen in een warm en knus huis, een prachtige kerstboom met een stalletje en cadeautjes eronder, een open haard met knisperend vuur en tussen hier en daar wat kaarsen een schaal oliebollen en appelflappen op tafel. Nee, het gaat me niet om de welvaart maar om het ‘plaatje’. Ik zou ook zonder die boom, kaarsen en alle andere tierelantijnen heel gelukkig zijn. Maar ja, het beeld dat ik hier nu schets, daar word je overal en nergens mee om je oren geslagen in de decembermaand. Hoe kun je dat dan niet ook voor jezelf willen en wensen!?

Ik mis familie. Ik maak mezelf het hele jaar door wijs dat ik mijn familie niet mis. Hoe kan het ook anders… “Wat je nooit hebt gehad, kun je toch ook niet missen?!” roep ik altijd keihard. Maar ja, hoe fijn zou het zijn om gewoon gezellig aan te bellen bij mijn vader en moeder, die mij en mijn gezin vervolgens verwelkomen in mijn ouderlijk huis en die je omarmen omdat ze blij zijn dat ze je weer zien. Ondanks dat ik al lang volwassen ben, me toch nog behandelen als ‘hun kind’ en mij, mijn vrouw en dochter lekker in de watten leggen en verwennen. Dat er ineens spontaan weer familiefoto’s bekeken worden en leuke anekdotes over vroeger over en weer vliegen. Dat het spontaan begint te sneeuwen en we met ons allen naar buiten lopen om de winter te verwelkomen.

Verder mis ik een lieve vrouw waarmee je dit soort momenten kunt delen, samen intens genieten van elkaar en de mensen om je heen. Niet alleen de warmte van een knus huis maar ook de liefde voor elkaar kunnen voelen. Samen de dag beginnen, de dag invulling geven en beleven, om vervolgens de dag met een voldaan gevoel samen weer af te sluiten.

Ach, ’t is allemaal erg cliché, maar God wat zou ik het allemaal graag meemaken.
Nu maar hopen dat de maand december weer snel voorbij is.