Het gaat goed… zou je denken.

Mijn God! Ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Ik zit de laatste anderhalve week vreemd, ondefinieerbaar, in mijn vel. Op het ene moment ben ik megablij met hoe het gaat en wil ik overal vol voor gaan en op het andere moment zit ik in een neerwaartse spiraal waarin ik alles er aan wil geven. Het ene moment mega-optimistisch, zelfs tegen het euforische aan en op het andere moment zo depressief als de neten en voor mijn gevoel weer een beetje terug bij een jaar of 3 geleden.

Soms betrap ik mezelf er op dat ik een tijd lang dom voor me uit zit te staren en alles wat ik de laatste tijd heb bereikt in twijfel zit te trekken. Het voelt dan net alsof het allemaal niet echt is. Het voelt ineens allemaal niet meer goed en écht behaald. Ik heb op momenten dat ik met anderen in contact ben het gevoel dat ik de schone schijn zit op te houden. Ik vertel uitbundig over mijn plannen en over hoe trots ik ben op mezelf, terugkijkend naar waar ik vandaan kom en ook mijn plannen met betrekking tot een nog te gaan volgen opleiding bespreek ik tot in den treuren toe. Bijna letterlijk schreeuw ik van de daken hoeveel zin ik er in heb en hoe waardevol ik het vind dat ik dit ga doen en bijna euforisch vertel ik dan ook hoe blij ik ben dat Woonzorgnet mij de kans geeft om bij hen in dienst te treden en ook nog eens alle daaraan verbonden kosten voor mij op zich gaat nemen.  Een enorme buitenkans die ik denk ik nooit meer ga krijgen. Vandaar ook dat ik er zo uitbundig over ben.

Als ik kijk naar mijn huidige leven dan zijn er veel dingen die enorm goed gaan. Zo doe ik veel vrijwilligerswerk waar ik veel plezier aan beleef. Ik werk bij Stichting Wiel, bij Stichting Present Elburg en Oldebroek, bij Vluchtelingenwerk Elburg, doe allerlei onderhoud aan websites voor mensen en werk ik als klap op de vuurpijl als ervaringsdeskundige bij Het Kodal in Nunspeet. Het kan bijna niet mooier zou je denken, maar dat bleek dus wel te kunnen want het contact tussen mij en mijn dochter Noëlle is ook weer tot stand gekomen en we pakken de draad weer langzaam op. Nu niet meer alleen als vader, maar inmiddels ook als opa. Hoe mooi is dit alles wel niet?! Oh ja, daar naast ben ik ook nog bezig met het oprichten van een goededoelenstichting.

Ik zit de laatste tijd steeds vaker op de bank, mezelf te bedenken met wie ik eens contact zal opnemen om te praten over hoe ik me écht voel. Ik kan maar niet bedenken wie ik hier het beste mee lastig kan vallen. Ja, ik noem het ‘lastig vallen’ omdat ik het gevoel heb dat ik dat ook doe als ik ineens op de proppen kom met dit soort info. Ik heb namelijk de indruk gewekt de laatste tijd dat ik er oh zo blij mee was hoe het ging. En ja, er zijn momenten dat dit ook zeker zo is, maar er zijn steeds meer momenten dat ik het allemaal niet meer lijk te trekken. Ik baal hier enorm van want het ging allemaal zo enorm goed. Ik denk ook dat dat een van de redenen is dat ik naar buiten toe maar vol bleef houden dat ik er nog steeds zo positief in stond. Gewoon omdat ik dit ook zo zou moeten voelen. Hoe kun je nou niet blij zijn met hoe het nu gaat? Met alle mogelijkheden die in het verschiet liggen?

Afgelopen week was ik aan het werk bij Het Kodal. Ik kwam daar aan en begon vol goede moed. Van het ene op het andere moment draaide mijn positieve en betrokken instelling om als een blad aan een boom naar een zeer negatief, ‘laat me met rust‘ gevoel. Ik kon opeens niets meer hebben van de bewoners en kon ook niet meer spontaan en enthousiast tegen ze doen. Iets wat eerder als vanzelf ging. Alles wat ze aan me vroegen vond ik dom of stom en alles wat men deed, daar irriteerde ik me aan. Ik was ook ineens heel kort af tegen iedereen en ging met tegenzin met bewoners mee om dingen met ze te doen. Eenmaal thuisgekomen stortte ik me als een wild beest op alles wat eetbaar was en vrat mezelf weer helemaal propvol.

Een van de dingen waarvan ik denk dat dit alles gebeurd, is denk ik mijn twijfels rondom de opleiding die ik moet gaan volgen. Iedere keer als ik denk de juiste opleiding gevonden te hebben, dan blijkt weer dat ik daar niet genoeg vooropleiding voor heb genoten. Iedere keer als men vraagt wat ik voor vooropleiding heb gedaan dan moet ik eerlijk antwoorden en zeggen dat ik slechts LTS metaal heb gedaan voor de duur van 2 jaar en zélfs die heb ik niet eens afgerond. Ik voel me dan enorm dom en ben kwaad op mezelf dat ik vroeger deze mogelijkheden niet aangegrepen heb. Maar ja, terugdraaien kan ik het niet meer dus ik sta machteloos, iedere keer als men roept dat mijn voorgeschiedenis niet voldoende is om aan een bepaalde opleiding te beginnen. Van de andere kant, stel dat ik wél een opleiding kan vinden, dan slaat de angst me om de keel want mijn Nederlands is zwaar naadje en mijn geheugen is zo lek als een zeef. Ik sla niets in me op als ik iets probeer te lezen en leer dus niets. Dat beangstigd me enorm. Ik ben op zoek naar werk in de toekomst, niet naar een bevestiging van hoe dom ik ben. Die heb ik al genoeg gehad in het verleden en was daar wel een beetje klaar mee.

Ander ding waar ik enorm tegenaan loop en mee zit is mijn gezondheid. Ik heb de hele dag last van mijn gezondheid. Hoest ik mezelf geen black-out, dan heb ik wel pijn in mijn longen, ribben, nieren of waar dan ook in mijn lijf. Bij alles wat ik doe, merk ik hoe snel ik buiten adem ben en hoe het steeds langer duurt, eer ik weer op adem ben en weer normaal kan functioneren. Ik hoest mezelf helemaal het schompes en hang daardoor regelmatig 10 tot 20 minuten over de rand van de gootsteen heen om over te geven hierdoor. Ik heb er echt enorm de tering in dat het stoppen met roken maar niet lukt. Ik ben grotendeels van de dag bezig met hoesten en het herstellen van die hoestbuien. Naar buiten toe doe ik wel leuk en grappig als ik weer sterretjes voor mijn ogen zie van het hoesten, maar er is veel meer gaande dan alleen die sterretjes. Ik ben mega duizelig, heb iedere keer het gevoel dat ik flauw ga vallen en moet me vaak ook echt ergens aan vasthouden of stevig in de bank achteruit gaan zitten voor het geval dat. Verder gaat het lopen me door het vele roken ook steeds minder goed af. Als ik op Het Kodal ben en ik moet een bewoner gaan wekken, dan zie ik enorm op tegen de trap die ik op moet. Eenmaal boven aan gekomen, gaat mijn hart als een idioot te keer en moet eerst even op de rand van een tafeltje wat daar staat op adem en tot rust komen. Ik ben soms gewoon echt bang dat de eerstvolgende hoestbui mijn laatste zal zijn.

Maar goed, nu sta ik dus hier op dit punt met deze gevoelens en gedachten en weet me er geen raad mee. Het liefst zou ik alles er aan geven en overal mee kappen en mijn kop in het zand steken zodat ik ook niet af kan gaan na verwoede pogingen om iets van mezelf te maken, maar tegelijkertijd weet ik ook dat ik daar uiteindelijk niet beter van word. Ik weet het gewoon even echt niet meer. Kben het overzicht kwijt en mijn motivatie is de hort op. Hopelijk is dit iets van tijdelijke aard want het ging zo goed met me!

Dank voor het aanhoren (lezen) van mijn klaagzang. Kweet gewoon even niet wat ik met mezelf aan moet momenteel!