Ik voel me machteloos
Zo, da’s weer een lange tijd geleden dat ik van me afgeschreven heb. Er viel de laatste tijd dan ook niet heel erg veel te schrijven over het wel en wee van mijn persoontje. Het gaat immers, naast hier en daar wel eens een (kleine) teleurstelling, best goed met mij. Echter, er is wel één ding dat me dagelijks enorm bezighoudt het laatste jaar en het laat me maar niet los.
Het gaat jammer genoeg over mijn dochter Noëlle. Sinds 1 januari 2022 hebben wij weer contact met elkaar. Daarvoor was er een periode van bijna 10 jaar waarin wij geen contact meer met elkaar hadden. Ik heb over de oorzaak hiervan niet in mijn blog geschreven omdat dat domweg te ingewikkeld ligt en ik dat niet goed onder woorden zou kunnen brengen. Maar neem van mij aan, dat ik écht niet anders kon dan die bewuste beslissing te nemen. Er was heel veel, nee… véél té veel gebeurt, waardoor ik het toen niet meer aankon, het contact met Noëlle.
Maar goed, terug naar het heden. Sinds wij weer contact met elkaar hebben, is er een hoop veranderd. Ik ben zelf voor het grootst mogelijke gedeelte psychisch hersteld. Ik heb hiervoor keihard aan mezelf gewerkt en het heeft ervoor gezorgd dat ik nu redelijk tevreden ben over mijn leven en mezelf. Ook bij Noëlle is er enorm veel veranderd. Zo veel en zo positief ook, dat ik het in eerste instantie gewoon niet kon geloven. Noëlle bleek te zijn opgegroeid tot een volwassen, verantwoordelijke en stevig in het leven staande vrouw. Ze had inmiddels een zoontje gekregen en daar deed ze alles voor wat een goede moeder behoort te doen. Haar zoontje is prioriteit numero uno. Dat blijkt ook uit alles wat ze zegt en doet.
In het begin toen wij weer contact met elkaar hadden leek het alsof alles prima ging en dat ze alles onder controle had. Ondanks dat ze veel te klein gehuisvest was, leek ze haar leven goed op de rails te hebben. Ik was blij om dat te zien, aangezien ik een heel andere Noëlle achter me had gelaten toen ik in het verleden het contact met haar verbrak. Sinds de hernieuwing van ons contact ging het eigenlijk best heel erg leuk en goed. Natuurlijk bespraken we heus wel eens iets serieus of iets dat minder prettig was, maar dan was daar meestal wel weer een ander onderwerp en verliep de rest van de tijd die we elkaar spraken of zagen gezellig en gemoedelijk.
Voordat je nu verder gaat met lezen, wil ik even duidelijk stellen dat het voor mij écht niet altijd leuk, aardig en gezellig hoeft te verlopen. Als er serieuze zaken gaande zijn, dan zal ik die nooit en te nimmer negeren en er serieus tijd voor vrij maken en Noëlle daar zoveel in steunen en begeleiden als zij zelf wenst.
Even verder weer. Sinds ongeveer het afgelopen jaar valt me op dat er veel hectiek en chaos is in het leven van Noëlle. Op zich is dat niet iets wat mij verbaasd, aangezien ze enorm klein woont, (Op het moment van dit schrijven heeft ze net 3 dagen geleden een groter huis betrokken.), haar zoontje de diagnose klassiek autisme heeft en daardoor 24/7 aandacht opeist, haar liefdesleven niet echt van de grond komt, haar ex zijn alimentatieverplichtingen niet nakomt, er veel fout gaat met instanties waarmee zij in contact staat (Zij het voor haarzelf of haar zoontje) en omdat het voor Noëlle heel erg lastig is om zaken zélf te regelen. Dit laatste probeert ze wel zo goed en zo kwaad als het kan, maar vaak lukt het niet, weet ze niet waar ze aan de bel kan trekken voor hulp en soms is Noëlle ook wel eens een opgefokt standje omdat het haar af en toe (Zachtjes uitgedrukt) allemaal flink boven het hoofd uit groeit als alleenstaande moeder van een jochie met klassiek autisme.
Met andere woorden, Noëlle probeert het allemaal zo goed mogelijk te doen, iets waar ik enorm veel bewondering voor heb, maar het lukt haar uiteindelijk lang niet altijd omdat er teveel chaos en hectiek is. Daar komt dan ook nog eens bij dat zij voor raad en daad vaak een beroep doet op familie van haar moeders kant. (Niet haar moeder zelf God zij dank!) Die zijn helaas niet in staat om op een normale manier te communiceren. Het gaat altijd direct vanuit de onderbuik en altijd wordt Noëlle een beetje als ‘het domme hulpeloze gansje’ van de familie gezien en behandeld. De pathologische bemoeizucht waarmee de familie zich iedere keer weer vóór Noëlle (op)werpt, zorgt er ook vaak voor dat instanties niets meer met Noëlle en haar familie te maken willen hebben, omdat er nooit eens normaal gecommuniceerd kan worden. Ze gaan altijd direct in de aanval, zetten een grote bek op tegen alles en iedereen, dreigen met een hele batterij aan advocaten als iets niet per direct op hun manier wordt opgelost en het leidt eigenlijk nooit tot een constructieve en/of duurzame oplossing, waardoor Noëlle aan het eind van de rit alsnog met haar handen in het haar zit en een soms nóg grotere puinhoop dan voorheen.
Nou, tot zover de aanklacht voor wat betreft de ‘behulpzame’ familie van Noëlle.
Het afgelopen jaar heb ik natuurlijk regelmatig contact met Noëlle gehad. Kwam Noëlle niet bij mij langs of ik niet bij haar, dan appten of belden we elkaar wel. Niet te vaak, maar genoeg om het contact te onderhouden en te weten hoe het gaat met de ander. Het laatste jaar was een bezoek of telefoongesprek eigenlijk nooit meer eens gezellig. Altijd als we elkaar zagen of spraken en ik vroeg hoe het met haar ging, dan kwam daar een stortvloed aan drama en ellende op me af, dat houd je gewoon niet voor mogelijk.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heel fijn als Noëlle bij mij aanklopt als er dingen aan de hand zijn. Is ze verdrietig dan troost ik haar graag. Is ze boos, dan hoor ik haar met alle liefde aan en voelt ze zich om wat voor reden dan ook niet fijn, ook dan bied ik mezelf, afhankelijk van de situatie, aan op een manier die dan weer passend is. Ik probeer haar met troostende woorden te steunen en zich veilig te laten voelen en haar het gevoel te geven dat er iemand is die haar begrijpt en met haar meeleeft en voelt. Als ze boos is, laat ik haar eerst even uitrazen om vervolgens met haar te kijken naar waar iets fout is gegaan en door er met haar over te praten, leverde dat vaak wel inzichten op waardoor ze weer kalmeerde en ze er weer even verder mee kon. Ook voorzag ik haar van adviezen als ze eens ergens tegenaan liep waar ze niet zo goed uitkwam.
Ik weet dat ik in het verleden een slechte, of eigenlijk, geen vader voor haar ben geweest. Dat staat los van de wens dat ik haar van haar geboorte af aan zelf zou hebben opgevoed en op had zien groeien. Ik ben ervan overtuigd dat Noëlle door mijn afwezigheid tijdens haar jeugd veel tekort gekomen is. Ik voel me er ook schuldig om omdat ik weet hoe het is om op te groeien zonder ouders. Ondanks dat, weet ik (denk ik) heel goed hoe ik een goede vader had kunnen zijn voor haar. Ik zou alles gedaan, gelaten en gegeven hebben om Noëlle de goede kant op te sturen in het leven. Ik weet zeker dat ik een positieve bijdrage had kunnen leveren aan haar jeugd en haar persoonlijke ontwikkeling. Helaas is mij die kans door mijn ex en haar familie ontnomen, maar nu, nu wij weer contact hebben, heb ik de kans om haar alsnog te steunen, te troosten, te inspireren, te informeren en de weg te wijzen.
Hiermee zeg ik heus niet dat ik de wijsheid in pacht heb en dat ik alles wel eventjes geregeld zou hebben voor Noëlle. In tegenstelling zelfs. Het heeft mij jaren en jaren gekost om te komen waar ik nu ben. Wie dit blog heeft doorgelezen of mij persoonlijk kent weet dat dat geen plezierige en gemakkelijke weg is geweest. Maar ik sta nog steeds stevig overeind, ondanks alle trauma’s en verliezen en het verdriet en de pijn. Ik durf dus wel te stellen dat ik op z’n minst een beetje verstand heb van hoe je van een megagrote en ongeorganiseerde teringzooi in je leven, tóch nog iets leefbaars kunt maken. Het is nog steeds niet perfect of hoe ik het mezelf had voorgesteld als klein kind, maar het is een redelijk fijn en gelukkig leven.
Ik weet wat ik heb moeten doen en laten om op het punt te komen waar ik nu sta. Ik heb enorm veel ervaring opgedaan in de wereld van psychische en sociale hulpverlening. Ik weet bij wie en waar ik aan moet kloppen om dingen geregeld te krijgen en zo niet, dan weet ik wel weer hoe ik die informatie boven tafel krijg zodat ik uiteindelijk toch op het juiste adres uit kom.
En dit alles, de weg die ik afgelegd heb en de ervaring die ik gaandeweg heb opgedaan, daarvan weet ik dat die mij in staat stelt om de kwaliteit van Noëlle haar leven te verbeteren. Ik heb Noëlle zoveel adviezen gegeven en zij heeft ze, als ik haar mag geloven, allemaal gehoord. Ze heeft iedere keer gezegd dat ze blij was met mijn adviezen. Iedere keer gaf ze aan dat ze de manier waarop ik er op dat moment voor haar was, dat ze dat heel fijn vond, ook al was de boodschap en/of mijn advies niet altijd alleen maar in haar voordeel.
En ondanks dat zie ik nooit iets terug van al mijn adviezen. Ik hoor iedere keer weer meer en meer bij elkaar opgestapelde ellende, chaos en verdriet en iedere keer weer is het meer en meer van dat. Nooit eens iets minder hectiek of chaos, maar meer en meer.
Het maakt me boos! Wat zeg ik?! Pislink maakt het me. Ik zie oplossingen voor Noëlle. Wegen die naar verbetering kunnen leiden en manieren waarop dingen sneller en duurzamer geregeld kunnen worden. Ik heb hele scenario’s in mijn hoofd en heb het internet bijna leeggezogen als het gaat om informatie die ik ten behoeven van Noëlle kan inzetten en om voorzorgsmaatregelen te treffen voor de toekomst van Noëlle en haar zoontje. In mijn hoofd heb ik het plaatje zo goed als compleet en heus, net als bij mijn eigen leven zal het niet leiden tot een perfect leven, maar wel een heel goed, gelukkig en leefbaar leven voor Noëlle en haar zoontje…
“Als ze me alleen maar toe zou staan om haar te helpen!“
Inmiddels heb ik Noëlle al 3 maanden niet meer gezien of zo. Wel hebben we elkaar nog een paar keer telefonisch gesproken. Ik ben niet meer bij haar geweest omdat ik bang ben dat er zich weer van alles heeft voorgedaan waardoor de chaos nog groter en onoverzichtelijker is geworden. Ik voel me er dan zo machteloos onder. Het doet me letterlijk zeer in mijn hart en hoofd als er weer meer negativiteit bij is gekomen en ik niet meer over de berg van chaos en ellende heen kan kijken. Ik ben ook bang, dat als Noëlle niet snel de juiste mensen om haar heen krijgt, dat ze dan het gezag over haar zoontje verliest. Niet omdat ze niet alles zou doen en laten voor het menneke, maar omdat ik iedere keer dat ik haar spreek, het idee heb, dat ze de grip op haar leven steeds meer en meer aan het verliezen is. Dat ze op een bepaald moment zo overbelast raakt dat ze niet meer voor zichzelf en voor haar ventje kan zorgen.
Ik vind het verschrikkelijk dit te moeten schrijven, maar ik vermijd momenteel angstvallig ieder contact met haar. Als ze belt, laat ik hem naar voicemail gaan. Niet omdat ik het contact niet aan ga, maar omdat ik mezelf letterlijk eerst psychisch moet voorbereiden op een eventuele (hoogstwaarschijnlijke) overload aan ellende. Als ik dat dan heb gedaan, dan bel ik haar zelf terug. Echter, hoezeer ik me er ook op voorbereid heb, ik blijf iedere keer weer met een gat in mijn hart achter zodra we opgehangen hebben. Ik voel me dan zo machteloos en verdrietig. Gewoon het idee dat ik weet dat ze op haar tandvlees loopt en dat ik vervolgens weer de verbinding verbreek en haar weer in haar eigen sop laat gaar koken. Dat doet me zo’n verdriet, want natuurlijk heb ik tijdens zo’n gesprek gevraagd of ik haar kan/mag helpen en tuurlijk heb ik om namen en rugnummers gevraagd, in de hoop dat ik met mensen in gesprek kan gaan en de dingen eens op een rijtje kan zetten, maar niets van dat alles. Ik krijg niets en ik kan haar daardoor niets bieden.
“Ik kan haar leven niet ‘fixen’, hoe graag ik dat ook wil!“
Ik ben al tijden ten einde raad omdat ik niet weet wat ik met deze situatie aanmoet. Ik voel me schuldig, machteloos, verdrietig, boos en laf. Gadverdamme! Wat voelt dit toch verschrikkelijk!
