Moeite met mezelf…

Nee hoor, ik ga hier nou niet allerlei dingen uit mijn verleden lopen posten of het hebben over hoe mijn leven in de loop der jaren is veranderd. Nee, ik ga het hebben over hoe ik de laatste tijd steeds vaker merk dat ik moeite heb met mezelf. Ik merk aan mezelf dat ik onbewust vaak de verkeerde dingen denk of vind. Even een voorbeeld:

Ik zat vanochtend een opname terug te kijken van ‘Boerderij van Dorst“. Gelijk in het begin al werd me duidelijk wie er deze keer te gast zouden zijn. Deze aflevering waren Frédérique Spigt en Waylon te gast. Mijn allereerste reactie was direct; “OMG! Nee hè! Dit wordt een aflevering die ik geen reet aan ga vinden.” Waylon heb ik altijd een beetje een arrogante lul gevonden. Ik weet eigenlijk niet eens waarom, maar ik heb hem nooit echt gemogen. Niet heel belangrijk verder want ik heb niet met hem te maken. Maar iedere keer als ik hem zag of hoorde, ontstond er een soort weerstand in mij die er voor zorgde dat ik wegzapte.

Dan die Frédérique Spigt… Ik ken haar verder niet, maar alleen al bij het zien van haar vertoning haakte ik altijd al af. Ik heb hier wel eens over nagedacht waar dat aan lag en ik kwam er ooit eens achter dat zij mij heel erg doet denken aan Herman Brood. Een man, die ik wél vaak bekeken en beluisterd heb en daar een negatief gevoel aan over heb gehouden. Slaat natuurlijk helemaal nergens op, maar dit is hoe het in mijn hoofd werkt(e).

Ik heb mezelf vaak de vraag gesteld waarom ik moeite had met die Herman Brood. Antwoord hierop was dat ik er niet over uit kon (kan) waarom heel Nederland met hem, als zo’n beetje de grootste en bekendste junk van Nederland, wegliep terwijl ‘we’, de maatschappij, zwervers en junks die buiten op straat om wat kleingeld bedelen, zoveel mogelijk negeren en soms zelfs verafschuwen. Iedereen vond (vind) hem helemaal fantastisch. Zowel zijn muziek als zijn ‘kunst’ heeft hem bakken met geld en succes opgeleverd. Eerlijkheid gebied mij te zeggen, dat daar ook best een groot stuk jaloezie bij komt kijken als ik zie hoe iemand die eigenlijk zo in het leven staat, toch zo succesvol kan zijn of als zodanig word ervaren. Dít is al een van de dingen waarvan ik vind dat ik zo niet zou mogen denken en voelen. Ik vind jaloezie, misschien is het zelfs wel afgunst, een heel nare eigenschap van mezelf en zou willen dat ik die niet bezat.

Maar goed, om die reden heb (had) ik dus direct al een allergische reactie toen ik hoorde dat die Frédérique Spigt te gast zou zijn. Ik besloot echter wel om te blijven kijken want mijn ervaring met het programma had mij al eerder verrast. Er waren namelijk eerder mensen te gast geweest waarvan ik in eerste instantie dacht; “Oh my God! Niet hij of zij he`?!” waarvan later bleek dat ik het toch enorm fijn vond dat ik had gekeken omdat hierdoor een compleet andere kant van de persoon in kwestie uitgelicht werd en ik mijn mening of oordeel moest wijzigen.

Mijn punt hier is dus, dat ik vaak van dit soort onbewuste reacties blijk te hebben en dat ik, zodra ik er even meer tijd voor neem, er achter kom dat ik er volledig naast zat. Zo dus ook weer bij deze aflevering want ik heb na het zien hiervan een aangevuld beeld van deze personen en had direct een ander gevoel bij beiden. Ik ben dus kennelijk iemand die, ondanks dat hij het niet wil, al direct zijn oordeel of veroordeling klaar heeft bij het aanzien van het uiterlijk van een persoon. Ik vind dat echt een heel nare en slechte eigenschap van mezelf. Ik vraag me ook serieus af hoe ik aan deze eigenschap kom. Zou het komen omdat ik vroeger veel mensen heb leren kennen en meegemaakt die mijn vertrouwen hebben geschaad en/of misbruikt? Zou het komen omdat ik zelf geen succesvol leven heb geleid? Of komt het misschien door hoe ik naar mezelf kijk en hoe ik mezelf ervaar als mens en me daarom vergelijk met sommige anderen?

Ik denk dat het een beetje van alles is, maar voornamelijk het laatste. Het is allang geen geheim meer hoe ik over mezelf denk en wat ik van mezelf vind. Ik zal het netjes omschrijven, maar ik ben op zijn zachtst gezegd niet blij met hoe ik er uit zie, hoe mijn leven is verlopen en hoe ik met mezelf omga. Ik vind mezelf geen mooi mens, zeker niet qua uiterlijk en van binnen is ook alles bij lange na niet perfect. Dat blijkt o.a. al uit dit schrijven. Waarschijnlijk oordeel ik dus te snel over mensen omdat ik ze in eerste instantie, dus bij de eerste oogopslag, vergelijk met mezelf. Niet zo zeer in de zin van of iemand knap of minder mooi is, maar meer in de zin van uitstraling of voorkomen. Als iemand heel zelfverzekerd overkomt zoals bijvoorbeeld die Waylon of als iemand niet heel erg knap is, zoals in mijn beleving die Frédérique Spigt, dan steekt daar direct jaloezie de kop op of ik heb het gevoel dat ik in een spiegel kijk. Als iemand heel knap en zelfverzekerd is of zo overkomt, dan ben ik jaloers en zou ik willen dat ik ook zo was. Als iemand minder mooie of knap is dan zie ik mezelf er in terug en dat maakt me dan weer boos omdat ik dan het gevoel heb dat men mij niet voor ‘vol’ aanziet of men mij ook beoordeelt op basis mijn uit uiterlijk. Dit ‘gevecht’ lever ik iedere dag weer. Zelfs in het bijzijn van mijn allerneste vrienden. Ik heb altijd het gevoel dat ik onder doe ten aanzien van mijn vrienden of andere mensen om me heen. Dat maakt me denk ik bitter en nors van binnen en mijn gevoelens over anderen worden daar dan denk ik op gebaseerd.

Net zoals ik het haat dat ik het gevoel heb altijd maar be- en/of veroordeeld te worden door mensen om mij heen, haat ik het ook dat ik dit dus kennelijk zelf ook doe. Let wél! In eerste instantie! Ik ben namelijk gelukkig iemand die zijn mening en/of oordeel over anderen kan en wil bijstellen, zodra ik erachter kom dat ik het fout had. Helaas is dat niet altijd direct. Soms gaat daar jaren overheen. Net als bij bovengenoemde personen. Ik vind ze nou niet in één keer helemaal te gekke mensen waar ik bijvoorbeeld bevriend mee zou willen of kunnen zijn, maar ik heb na het bekijken van deze aflevering wel ineens een heel andere en meer positieve beleving en gevoel bij deze twee mensen.

Een ander ding waar ik moeite mee heb, is het volgende. Raven raakte in de auto op een gegeven moment in gesprek met Frédérique Spigt over haar moeder die in de jappenkampen had gezeten. Zij vertelde op emotionele wijze hoe dit van invloed op haar was geweest en nog steeds was. Het liet me realiseren dat ik vaak te luchtig of zelfs ontkennend heb gedacht over allerlei soortgelijke zaken. “De jappenkampen… Pfffff… hoe kun je daar nu nog zo van onder de indruk zijn? Dat ligt zo ver achter ons. Waar maak je je nog druk om?“, was wat er automatisch aan gedachten in mijn hoofd op popte. Maar toen ik zag hoe Frédérique Spigt hier nog zo verdrietig onder werd en wat ze vertelde over hoe haar leven ervan doorspekt was geraakt, moest ik ook direct denken over bijvoorbeeld de slavernij. Ik heb altijd het standpunt gehad dat slavernij iets verschrikkelijks is geweest en dat dat misschien wel één van de meest gitzwarte bladzijden uit onze geschiedenis is. Echter, heb ik altijd moeite gehad met de discussie omtrent het aanbieden van excuses aan nabestaanden van mensen die de slavernij hebben moeten ondergaan. Ik riep altijd; “Ja hallo! Waarom moeten ‘wij’, mensen die zelf nooit slaven gehouden hebben, excuses aanbieden aan mensen die zélf de slavernij nooit hebben meegemaakt? Ik vind dat echt de meest grote onzin!” Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik altijd wegzapte als er iets op televisie was wat hierover ging. “Wat een bullshit toch! Kap eens met het blijven leven in het verleden. Je hebt het zelf helemaal niet ondergaan. Jij kunt nooit de pijn ervaren die de slaven toendertijd hebben ervaren, dus doe niet zo triest!“, was vaak een van de gedachten die ik dan had. Waar ik nooit over nagedacht had was het feit dat zij de nabestaanden wel een ander soort pijn en nog veel verdriet zouden kunnen hebben over hun geliefden.

Het oneerlijke hier aan vind ik, en dat is dus nóg een punt waar ik moeite mee heb als het over mezelf gaat, is dat ik voorbij ga aan het leed en het verdriet en misschien zelfs de psychische schade bij mensen, die dus familie zijn verloren die wél tot slaaf gemaakt zijn geweest en dat zij net als Frédérique Spigt, daar (nog steeds) de gevolgen en de invloed op hún leven hebben ervaren. Zij hebben wel degelijk het recht op erkenning voor wat hen, de tot slaven gemaakte mensen én de nakomelingen die hier direct of indirect nog door beïnvloed zijn geweest, is aangedaan. Waarom ik het oneerlijk vind is, omdat ik zélf wél altijd steun, erkenning, hulp en troost verwacht heb van mensen in mijn omgeving voor mijn leed, verdriet en psychische schade, ondanks dat zij dit zelf ook niet hebben meegemaakt.

De laatste tijd ben ik me er steeds meer van bewust dat ik dingen denk of waar ik een oordeel over vel, zonder er langer over na te denken, dat dat meningen, oordelen en gedachten vormt in mij, die mij tot een persoon maken waar ik oprecht moeite mee heb. Sterker nog, ik vind dat mijn innerlijk hier voor een deel heel erg lelijk van word. Ik ben me dit de laatste tijd alsmaar meer gaan realiseren en ben er bewuster mee omgegaan, maar het verbaast me hoe erg het vastgeroest zit in mijn systeem. Ondanks dat ik mezelf op een heel bewuste manier probeer te dwingen om ergens op een andere manier naar te kijken, zonder direct met mijn (voor)oordelen op de proppen te komen in mijn gedachten, merk ik dat het tóch gebeurd. Ik heb vaak gedacht dat nu ik me ervan bewust ben dat ik dat doe, dat ik het kan veranderen, maar niets blijkt minder waar. Het is iets wat maar door blijft gaan in mijn hoofd. Iets wat ik niet wil, maar dat wel gebeurd. Dat maakt dat ik best veel moeite heb met mezelf. Hoe verander ik in Gods naam iets aan mezelf waar ik moeite mee heb, dat ik lelijk vind aan mezelf en wat mij een nóg minder ‘mooi’ mens maakt?

Ik heb dus enorme moeite met wat ik hierboven beschreven heb en tegelijkertijd heb ik enorm veel moeite met het vinden van een antwoord op de vraag hoe ik dit kan veranderen.