Bij Saskia geweest

Nou, het heeft me dus 19 jaar gekost om mezelf zo ver te krijgen naar het graf van Saskia te gaan. Nu, achteraf snap ik niet waarom ik dit niet eerder gedaan heb want het heeft veel voor me gedaan. Ik weet alleen nog niet precies wat.

Ik was er in totaal 2 keer eerder geweest en de 2e keer heeft er voor gezorgd dat ik niet meer terug durfde. Dit kwam omdat, toen haar graf ‘mooi’ aan het maken was, ik Saskia als een soort van visioen boven het graf uit heb zien zweven. In mijn beleving, let wél, in mijn beleving heb ik haar mij toen horen roepen. Ze wilde dat ik naar haar toe zou komen en we weten allemaal dat er maar één denkbare manier mogelijk was om dat te doen.

Ik had Saskia zelf gevonden na haar geslaagde zelfmoord poging en heb toen ook gezien dat het haar niet was gelukt om vredig in te slapen nadat ze een overdosis medicatie had ingenomen. Ze heeft nog op meerdere plaatsen in de kamer waar ze was overgegeven. Een van de plaatsen waar ze dat had gedaan, was bij het raam van de slaapkamer waar ze op dat moment was. Ik denk, maar dat weet ik natuurlijk niet zeker, dat zij in een laatste poging nog om hulp heeft proberen te roepen, maar dat ze door de pillen zo verzwakt was, dat ze het raam niet meer open gekregen heeft. Dat verschrikkelijke beeld van hoe ze wanhopig nog om hulp heeft proberen te roepen, is me tot op de dag van vandaag bijgebleven en ik hoor het haar dus ook nog steeds om hulp roepen. Nogmaals, of dit ook echt heeft plaats gevonden weet ik niet.

Feit is en blijft dat Saskia en ik beiden zwaar suïcidaal waren. Ons leven stond volledig in het teken van voorbereidingen treffen en pillen sparen. Daar waar andere, niet suïcidale mensen op zondag bijvoorbeeld naar de kerk gingen of bij familie op bezoek, gingen Saskia en ik ‘gezellig’ naar de begraafplaats, stenen en de mooiste plek uitzoeken. Dat sloeg nergens op want we waren niet eens verzekerd dus we hadden het sowieso niet voor het zeggen hoe en waar we begraven zouden worden. Maar op de een of andere lugubere manier, vonden wij er vrede en rust als we daar rond liepen.

Maar ja, nadat Saskia dus uit het leven was gestapt en ik dus voor de 2e keer op die begraafplaats was, kreeg ik dus dat ‘visioen’ van haar. Ik hoorde haar maar roepen en roepen en ik wilde ook maar wat graag gehoor geven aan haar verlangen dat ik naar haar toe zou komen, maar het feit dat ik gezien had dat zij kennelijk niet vredig was gestorven, maakte dat ik niet nog een poging durfde te doen. Ik was bang dat ik net als Saskia enorm zou moeten overgeven en dat ik dus pijn of andere angstige dingen zou meemaken. Een overdosis was voor mij altijd de enige optie om een eind aan mijn leven te maken, maar met het verlies van Saskia in mijn leven, verdween ook het ‘lef’ om er zelf een eind aan te maken.

Ik durfde om die reden, na de 2e keer bij haar graf geweest te zijn, niet meer terug te gaan omdat ik bang was dat ik Saskia daar weer zou zien en ik wederom geen gehoor zou kunnen geven aan haar verlangen. Sindsdien ben ik er dus nooit meer geweest en dat is inmiddels 19 jaar geleden.

Vele malen heb ik er bij de hulpverlening op aangedrongen om mij te helpen met rouwverwerking. Ik kon er zelf namelijk helemaal niets mee, plus dat ik me ook nog eens enorm schuldig voelde voor Saskia haar dood. We hadden die bewuste avond ruzie gehad en ik was naar de buren gegaan om te voorkomen dat de ruzie uit de hand zou lopen en dat we dingen tegen elkaar zouden gaan zeggen die we niet meenden en ook niet meer terug zouden kunnen nemen. Die pijn en kwetsingen wilde ik Saskia en mezelf besparen. Dus ik dacht dat ik er goed aan had gedaan om er even tussen uit te gaan. Ik had 2 telefoons achtergelaten, laten weten waar ik was en een buurjongen die wij in huis hadden genomen (raar verhaal waar ik nu niet langer over uit zal wijden) gevraagd me op te komen halen als er wat aan de hand was. Pas de volgende ochtend toen ik thuis kwam trof ik haar dus overleden aan, met haar gezicht drijvend in haar eigen braaksel.

Maar ja, vele malen dus om hulp gevraagd maar niet gekregen. Men durfde het niet aan omdat men bang was dat ik er in zou blijven en zou escaleren of zoiets. Iets wat niet geheel ondenkbaar was maar toch?

Jaren zijn er overheen gegaan, totdat ik mijn huidige behandelaar ontmoette. Ook aan hem was een van mijn eerste vragen of hij me wilde helpen met het verwerken van mijn verdriet en schuld gevoelens over Saskia. We hebben het er uitgebreid over gehad en hij zag in principe geen grote bezwaren of onmogelijkheden om dat te gaan aanpakken. Ik helemaal ‘blij’ natuurlijk want eindelijk zou er dan wat gaan veranderen.

Vele therapie sessies gingen er over heen en ook kreeg ik er nog KTB (Creatieve Therapie Beeldend) bij. Iets waarvan ik zelf écht dacht dat het me veel zou gaan opleveren. Dat laatste was niet geheel het geval maar in combinatie met mijn gesprekken met mijn behandelaar heeft het er uiteindelijk kennelijk tóch voor gezorgd dat er iets veranderde in mij. De 17e van deze maand, (augustus dus) was ik op weg naar huis en reed zoals altijd wéér langs de begraafplaats waar Saskia ligt. Ik denk dat ik er goed en wel 10 meter aan voorbij gereden was tot ik besloot vol in de remmen te gaan. Ik stond heel even na te denken en dacht toen; “Als het nu niet gebeurd, dan gebeurd het nooit meer!” Ik draaide om en ben er naar toe gegaan.

Ik zette mijn brommer op slot en een vreemd gevoel bekroop me. Was ik zenuwachtig? Was het angst? Voelde ik me schuldig dat ik daar nú pas weer naar teruggekeerd was? Ik weet het niet maar ik besloot wel om verder te gaan. Het laatste wat ik me herinneren kon van Saskia haar graf was een paaltje met een nummer er op. Het exacte nummer wist ik niet meer maar het was iets van 543 of 453. Ik keek op de platte grond van de begraafplaats, maar werd er niet echt wijs uit. Dan maar zonder duidelijke aanwijzing op zoek gaan. Ik probeerde bomen, of struiken, bankjes of waterpunten te linken aan mijn herinneringen van 19 jaar terug, maar dat hielp niet echt. Ik ben toen maar op zoek gegaan naar nummer 543 of 453. Na lang zoeken moest ik het opgeven. Beide nummers waren niet van het graf van Saskia.

Even was ik even een beetje opgelucht. Ik dacht zo van: “Nou, ik heb het in ieder geval geprobeerd dus kan mijn behandelaar niet zeggen dat ik het niet echt geprobeerd heb!”
Alsof dat ook maar wat uit zou maken. Ik moest het doen voor mezelf, en niet voor hem. Hij heeft er echter wel met mij naar toe gewerkt en kennelijk heeft het iets veranderd in mijn hoofd waardoor ik nu wel ben gegaan. Maar ja, ik zette die gedachte snel aan de kant en ben naar het bijgelegen kantoortje gegaan. Daar trof ik een vriendelijk man aan en hij was beheerder daar. Ik legde hem uit dat ik al 19 jaar niet was geweest en dat ik tot mijn grote schaamte was vergeten waar Saskia begraven lag. Hij vroeg me hoe ze heette en ik gaf hem de informatie die hij nodig had. “Ik loop wel even met je mee.” zei hij en ik wandelde achter hem aan. “Dat is haar graf.” zei hij. En ineens stond ik daar oog in oog met het graf van mijn allerliefste, maar overleden vriendin.

Ik was ‘blij verrast’ toen ik daar stond. Een van mijn angsten en redenen waarom ik niet meer naar haar graf was geweest, was omdat ik bang was dat haar graf er verwaarloosd en verlaten bij zou liggen. Ik had toen ze net overleden was wel iets van een kleine plaquette laten maken met een spreuk en haar geboorte en overlijdens datum er op, maar dat was dan ook alles. Ik had niet verwacht dat dat nog maar iets van over was. Hieronder een foto van hoe ik haar graf aantrof.

Je kunt je nu dus wel voorstellen dat ik heel erg blij was te zien dat haar graf tot een echt graf was gemaakt en al die tijd keurig was onderhouden. Ik vroeg aan de beheerder die er nog stond, wie dat had gedaan. Hij zou dit voor me uit gaan zoeken en zou er op terug komen. Even later kwam de man terug en wist mij te vertellen dat de pleegouders van Saskia het graf op naam hadden laten stellen en dat zij het al die tijd onderhouden hadden.

Ik had vorig jaar ergens al eens informatie ingewonnen over hoe lang haar graf er nog zou zijn en ik las toen dat het graf op 31 december 2017 geruimd zou gaan worden. Ik vroeg aan de beheerder hoe dat zat. Hij zei me dat dat inderdaad zo was, mits er voor een nieuw termijn van 10 jaar betaald zou worden. Ik heb hem toen gevraagd wat dat zou kosten en was een beetje bang voor het antwoord. Ik was bang dat het enorm duur zou zijn. God zij dank bleek dat het slechts €500,- zou kosten om het graf nog eens met 10 jaar in stand te houden, plus €70,- per jaar voor onderhoud. Nou, dat zou ik hoe dan ook nog wel bij elkaar kunnen sparen dus er viel een enorme last van me af. Er zat wel even een ‘maar’ aan. Het graf staat nu op naam van haar pleegfamilie. Als zij het op naam houden, dan moeten zij betalen. Maar mochten zij het niet langer in stand willen houden, dan zal ik als tweede benaderd worden met de vraag of ik het graf op naam wil laten stellen. Nou, dat gaat dan zeker gebeuren.

Nou, even verder. De beheerder ging even later weg en ik heb daar nog een tijdje gestaan en tegen Saskia staan praten. Even betrapte ik mezelf er op dat ik direct met verwijten op de proppen kwam, maar kapte dat na nog geen 30 seconden weer af. Ik wilde niet dat mijn ‘1e’ bezoek aan Saskia’s graf een negatieve lading zou krijgen en als zodanig bij mij ‘de boeken in zou gaan’. Ik besloot toen om haar te vertellen hoe erg ik haar miste en hoe erg ik het vond dat ik al die tijd niet meer bij haar langs was geweest. Ik heb nog wel meer tegen haar gesproken, maar dat ga ik hier niet allemaal opschrijven.

Uiteindelijk besloot ik om weer naar huis te gaan en pas toen merkte ik de eerste emotie opkomen. Ik vond het heel moeilijk om bij haar weg te gaan. Ik nam slechts kleine stapjes achter uit en bleef maar zeggen dat ik van haar hield en dat ik snel weer een keer terug zou komen. Het was ook toen pas dat ik mijn eerste tranen op voelde komen, maar ik wilde niet in tranen uitbarsten. Ik wilde dat dit bezoek een prettige herinnering was om aan terug te denken.

Ik stapte op mijn brommer en reed weer terug naar huis. Het hele rare aan deze (voor mij) mijlpaal, is dat ik niet zoals volgens mijn eigen verwachting, volledig in elkaar gestort ben bij haar graf. Dat ik de kracht heb gehad om het hele bezoek zonder dissociëren heb afgelegd en ook daarna niet in een enorm diep gat gestort ben. Ik had er bewust voor gekozen om alles zo rationeel mogelijk te benaderen tijdens mijn bezoek aan Saskia, maar had niet verwacht dat het me ook zou lukken.

Achteraf ben ik blij dat ik weer bij Saskia geweest ben want man, wat heb ik haar gemist. Ik weet, ze is daar niet meer. Haar lichaam, hoe naar ik het ook vind om daar over na te denken, is denk ik volledig vergaan. Haar ziel is al lang in de hemel. Maar toch, het is de enige plek waarvan ik nu zoiets heb dat ik daar echt tegen haar kan praten en dat het daar dan ook blijft. Ik zeg niet dat nu alles ‘koek en ei’ is want hoe raar het ook klinkt, ik heb nog wel een kratje appels met haar te schillen. Maar dat hoeft niet nu gelijk en ook niet meer met een hoop boosheid en verwijten.

Ondanks dat ik nu met nog een hoop nieuwe vragen ben komen te zitten, ben ik oprecht blij dat ik deze stap heb durven en kunnen maken. Ik zal geen namen noemen, maar ik ben hiervoor mijn behandelaar en KTB therapeut heel erg dankbaar. Zonder hen, was ik er nu nog niet geweest en hoogstwaarschijnlijk zou ik het dan voor me uitgeschoven hebben. Ook zou ik dan met uitsluitend de gruwelbeelden die ik zelf in mijn hoofd geprent had zijn blijven zitten en zouden mijn gedachten aan Saskia voor altijd negatieve gedachten gebleven zijn.

Dit is dus een eerste stap voor mij in mijn proces wat rouwverwerking betreft, maar wel een enorm grote. Ik ben blij dat ik nu eindelijk op een punt ben aangekomen dat ik dit met anderen kan delen en over Saskia kan praten en schrijven zonder dat het gelijk een grote trieste bedoeling word.

Voor degenen die het gelezen hebben, sorry dat het zo’n lang verhaal is geworden, maar fijn dat je de tijd er voor genomen hebt. Dank daar voor.