Verwachtingen… realistisch of niet?

Soms heb ik van die dagen dat ik enorm aan mezelf twijfel. Zo ook nu! Ik sta op het punt wat te gaan schrijven, maar zit enorm in tweestrijd met mezelf. Ik voel me teleurgesteld, verdrietig en een beetje in de steek gelaten en voor mijn gevoel moet ik er wat mee.

Enerzijds denk ik bij mezelf: “Suck it up and go on with your life!” over waar ik mee zit en aan de andere kant denk ik: “Nee, ik zit ergens mee en daar moet ik wat mee ook al kwets je daar misschien anderen mee!“.

In gedachten ben ik al twee dagen om de hete brij heen aan het draaien en het geeft me een rot gevoel. Nu ben ik dan eindelijk achter de PC gaan zitten en hoop dat ik dit kan en durf te schrijven.

OK! Here we go!

Ruim voor kerst heb ik aan menigeen laten weten dat ik niets doe aan kerst. Reden hiervoor is dat het een enorme rottijd voor me is en dat ik zou willen dat het maar weer voorbij was. Ook heb ik hier en daar genoemd dat ik niets aan versieringen in of om het huis doe omdat me dat te veel confronteert met mijn pijn, verdriet en eenzaamheid. Ik heb geen kaartjes verstuurd en ik heb geen kerstwensen op mijn FB-pagina gezet. Misschien heb ik soms eens ‘Fijne dagen‘ of iets dergelijks gezegd de afgelopen tijd, maar dat was dan meer uit een soort van beleefdheid.

Met andere woorden, ik wilde dit jaar helemaal niets doen aan kerst omdat het allemaal te moeilijk is. Veel mensen om me heen zeiden dat ze daar wel begrip voor hadden en had dus ook gehoopt dat men daar rekening mee wilde houden. Ook had ik eerder een stuk geschreven hier op mijn blog waarin ik aangaf hoe ik er op het moment in sta in al dat feestgedruis om me heen. Nou, heel veel duidelijker heb ik voor mijn gevoel niet kunnen zijn.

Maar ja, ondanks dat ik zelf geen kaarten verstuurd heb, kreeg ik toch menig kerstkaart in de bus. Ook heb ik meerdere kerstpakketten gekregen en vlogen de kerststukjes me ook om de oren. Ik was hier niet blij mee omdat de kerst me op die manier tóch door mijn strot gedrukt werd ondanks dat ik duidelijk aan had gegeven er niets aan te willen doen. Ik weet dat dit allemaal uit een goed hart komt, maar niemand lijkt te beseffen hoe ik me voel als ik de kaarten die ik kreeg, gezellig in huis op zou hangen, de kerststukjes die ik kreeg gezellig in huis op tafels en kastjes neer zou zetten of de kerstpakketten die ik kreeg uit zou pakken en mezelf er mee vol zou proppen. Niemand lijkt te begrijpen hoe al die dingen mij confronteren met de oh zo geforceerde gezellige feestdagen waarin vooral alles harmonieus, vreugdevol, saamhorig of weet ik veel wat moet zijn terwijl daar bij mij geen sprake van is.

Het lijkt wel alsof je tijdens de kerst en oud en nieuw verplicht bent om het gezellig te hebben, om je niet eenzaam te voelen en om vooral niet na te denken over wie je het meest mist. Nee, vooral “Vrolijke feestdagen en een Happy New year!” Tis net als met de reclame die dagelijks door je bus heen valt. Er staat duidelijk een sticker op de brievenbus van ‘NEE/NEE’ maar toch word die zooi je huis in geflikkerd.

Maar ja, kennelijk was iedereen dus helemaal in de feeststemming en terecht! Ik zou willen dat ik dat ook was! Mensen die mij goed kennen weten hoe ik me soms voel en weten ook dat ik geen familie heb om op terug te vallen als het even te zwaar of te moeilijk word. Opmerkingen als: “Je hoeft je niet alleen te voelen hoor, wij zijn er voor je!” of “Vrienden ben je in vóór maar zeker ook bij tegenspoed!” of “Ik kom eerste of tweede kerst wel even aan om een bakkie te doen!“, zijn allemaal heel fijne uitspraken op het moment dat ik aangeef hoe zwaar de kerstperiode voor me is. Realistisch of niet (My bad!), er ontstaan door dat soort uitspraken wel verwachtingen.

Alleen al het stuk hierboven teruglezend geeft me het gevoel de ‘Scrooch van t Harde’ te zijn. De eenzame man die niets met vreugde en blijdschap te maken wilt hebben. Zo is het echter niet! Ik wil maar wat graag vreugde en blijdschap ervaren en ik weet dat ik de enige ben die daar alles voor zal moeten doen en laten om dat op den duur ook weer te gaan ervaren. Maar op het moment dat veel dingen nog steeds niet op zijn plaats zijn gevallen, mag je dan verdomme ook gewoon dátgene voelen wat daar bij hoort in plaats van al dat afgedwongen gezapige gedoe!?

Er zullen voor mij heus nog wel betere tijden aanbreken en ik zal op den duur ook heus wel weer een kerst vieren waarin alles wat vrolijker is en aanvoelt maar ik zit nu in een periode in mijn  leven waarin nog lang niet alles in kannen en kruiken is, maar daar veranderen kerstkaarten, kerstpakketten en kerststukjes echt helemaal niets aan! Sterker nog, die bevestigen juist datgene wat er ontbreekt!

Maar ja even terugkomend op die verwachtingen waar ik het net over had. Misschien dat ik de uitspraken van anderen aan mijn adres verkeerd geïnterpreteerd had, maar er waren dus bewust of onbewust wel verwachtingen. Daar kwam ik eigenlijk pas achter, aan het eind van de ‘18e eerste kerstdag zonder Saskia‘. Ik voelde me verdrietig om mijn gemis om Saskia. Ik zat er erg mee en besloot er ’s ochtends een stuk over te schrijven. Ik heb nog even getwijfeld of ik het wel op Facebook zou posten omdat ik niet wist of het wel gepast was om dat tijdens eerste kerstdag te doen. Van de andere kant had ik zoiets van “Waarom kunnen anderen wel posten hoe blij ze zijn en hoe gezellig ze het hebben en waarom ik dan niet over hoe ik me voel?!” Dus ik dacht: “Verrek maar! Wat kan mij het ook schelen!” dus plaatste ik een link naar mijn blog!

Ondanks mijn verdriet heb ik die dag toch een hoop dingen ondernomen. Ik kon het niet maken om mijn beloften aan anderen te breken, dus, schouders er onder en er tegen aan! Aan het einde van de dag kwam ik weer alleen thuis en alles sloeg weer in als een bom. Dat was tevens het moment dat ik me realiseerde dat er eigenlijk niemand was geweest die dag, die even de telefoon had gepakt of langs was geweest om even een luisterend oor te bieden. Even voor de duidelijkheid, niemand is daar toe verplicht dus begrijp me niet verkeerd, maar ik dacht terug aan eerdere uitspraken die mensen dagen geleden hadden gedaan en toen merkte ik bij mezelf dat ik dus wel degelijk verwachtingen had. Tweede kerstdag ging ook gewoon voorbij en ook dat was een dag vol verdriet.

De zaterdag breekt aan en halverwege de dag bekijk ik mijn FB pagina. Ineens zie ik meerdere privéberichten. Mensen die vragen hoe het gaat? Hoe ik de feestdagen ben doorgekomen of mensen die zeggen dat ze aan me hebben gedacht. Eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik best boos werd! Ik dacht: “Oh, nu wil iedereen ineens weten hoe het gaat! Nu willen ze wel praten of luisteren!” Ja ik weet het! Het is heel kinderachtig om dit soort dingen te denken, maar het is wel wat ik onder anderen dacht.

“Waarom niet even zo’n berichtje toen ik aangaf verdrietig te zijn omdat ik Saskia zo enorm miste? Waarom nu pas, nadat men is uit gefeest? Zou een gesprekje tijdens de feestdagen te veel negativiteit op de kerstsfeer hebben gelegd?” Gewoon een paar gedachten die aan me voorbij gingen toen ik die berichtjes las. Ik was er boos om en heb bewust niet gereageerd.

Wederom teruglezend wat ik geschreven heb, lijkt het wel of ik de halve wereld aanklaag en verwijten maak. En weet je, ik denk ook dat dat zo is! Hier komen weer die verwachtingen om de hoek kijken. Mensen zeggen heel snel iets zonder na te denken over wat ze inhoudelijk zeggen. Voor het moment lijkt dat het beste wat men kon zeggen en had men misschien zelfs even het gevoel de ander gerust te hebben gesteld. Maar ja, toen puntje dus bij paaltje kwam bleken die eerdere uitspraken nogal loze uitspraken te zijn geweest.

Dit hele relaas komt waarschijnlijk nogal ‘aandachttrekkend’ over en weet je, dat is het ook! Ja ja, mensen houden er normaal gesproken niet van om te erkennen dat ze aandacht willen. Nou, in dit specifieke geval, ik dus wel. Waarom? Ik ben zelf iemand die snel voor een ander klaar staat. Daarmee niet zeggend dat anderen dat niet doen. Maar als ik verneem dat vrienden of mensen om mij heen het moeilijk hebben, verdrietig zijn, ziek zijn of wat dan ook, dan ben ik vaak iemand die direct vraagt of ik kan helpen, of ik even langs moet komen, of ze even opbelt om te vragen of ik wat dan ook voor ze kan betekenen. Gewoon even een luisterend oor, een stevige schouder of een praktische helpende hand bieden.

Het viel me daarom heel erg tegen dat er niemand was die even de moeite nam om even dat luisterende oor te bieden.

Ik ben me er van bewust dat deze post veel mensen tegen de borst zal of kan stuitten, maar dit is wat ik voelde en dacht. Niet geheel in de kerstsfeer, maar wel precies hoe het voelde en wat ik dacht!