Nog lang niet klaar met mezelf. (Blijkbaar)

Voordat ik begin met het schrijven van dit blog wil ik mezelf alvast verontschuldigen voor de ‘onduidelijkheid’ hiervan. Ik wil niet zo zeer een ‘bommetje droppen’ of zo, maar dat is wel wat hier eigenlijk gebeurt. Veel van wat ik hier ga schrijven is voor iedereen nogal vaag en onduidelijk omdat ik niet in kan en wil gaan op details. Hierdoor ontgaat jullie waarschijnlijk de kern van waar ik het hier over heb, maar ik wil het toch van me afschrijven dus neem me alsjeblieft niet kwalijk.

In december 2021 ben ik gestopt met alle vormen van behandeling en therapie bij het FACT Harderwijk. Dit had meerdere redenen. Degene met wie ik echt de diepte was ingedoken was Gerjan, mijn laatste psychiater/psycholoog. Ik heb 6 a 7 jaar individuele therapie bij hem gevolgd en dat heeft veel opgeleverd. Hij werd helaas overgeplaatst naar een andere lokatie en ik kon niet met hem mee verhuizen als cliënt. Daarvoor heb ik vele andere therapieën en behandelingen gevolgd, waaronder onder anderen klinische opnames, crisis opnames en interventies, ziekenhuis opnames en ambulante hulp aan huis. De laatste 3 jaar werd ik door Arend vanuit huis begeleid en met hem heb ik mijn weg naar herstel ingezet. Dit leek allemaal goed te gaan want uiteindelijk kwam ik voor mezelf tot de conclusie dat ik eigenlijk wel klaar was met de GGZ. In goed overleg met het FACT team van het GGZ Harderwijk, ben ik dan ook gestopt december 2021.

Ik besloot om allerlei dingen te gaan doen die mij leuk en nuttig leken en dingen die mij meer dagstructuur en regelmaat zouden brengen. Dat lukte in eerste instantie heel goed. Ik kwam om in het vrijwilligerswerk, had meer energie dan ooit, ontmoette heel veel leuke en lieve mensen en ik stond best heel positief in het leven. “Ik was hersteld.” hield ik mezelf en de mensen om mij heen voor.

Echter bleek dit eigenlijk helemaal niet het geval. Ik had me tijdens alle voorgaande behandelingen voornamelijk gericht op het overlijden van mijn vriendin Saskia. Daarnaast ben ik enorm druk geweest om de vele angsten en fobieën waar ik mee zat, om die aan te pakken en daarnaast had ik met Gerjan vele gesprekken over vroeger. Voornamelijk die gesprekken met Gerjan waren gericht op het inzichtelijk maken van waar bepaalde psychische problemen, waar ik toen mee kampte, uit voor waren gekomen. Waar kwamen mijn angsten vandaan en waarom had ik er zoveel? Waarom was ik sociaal zo onhandig? Waarom had ik zoveel last van herbelevingen? Waarom durfde ik niet naar de begraafplaats van Saskia? Waar ging het fout met mij in het contact met Noëlle en haar familie? En nog veel andere zaken. ‘T is dan ook niet gek dat ik er ongeveer 7 jaar aan heb besteed.

Op veel van deze vragen heb ik antwoord gekregen, maar dat wil niet zeggen dat alles ook ‘opgelost’ was. Het contact met Noëlle was er nog steeds niet. Ik was nog steeds super sociaal onhandig. Ik had nog steeds enorm veel moeite met bepaalde angsten en fobieën en mijn herbelevingen waren ook nog steeds net zo ernstig en structureel aanwezig. Wel heb ik over deze dingen allemaal wat inzichten opgedaan en dat zorgt ervoor dat ik bepaalde dingen soms beter begrijp en kan plaatsen waardoor het beter behapbaar is. Zo ben ik bijvoorbeeld wel naar het graf van Saskia geweest. Iets wat mij enorm veel rust gebracht heeft en ook heeft het ervoor gezorgd dat ik me alsmaar meer onder de mensen ging begeven. Ik leidde een minder geïsoleerd bestaan.

Maar goed, terug naar nu. Al die jaren van behandeling en therapie zijn waardevol geweest, maar ik heb één probleem nooit met iemand besproken. Ik ga nu alvast vermelden dat ik niet ga schrijven over welk probleem. Dit is té heftig voor mij en ik ben bang dat veel mensen het niet zouden begrijpen omdat ik er inhoudelijk nooit met ze over in gesprek zou durven gaan. Even voor de duidelijkheid, het heeft niets met misdrijven of illegale dingen te maken, dus maak je alsjeblieft geen zorgen.

Dit probleem is ontstaan na het overlijden van Saskia. Héél langzaam heeft dit probleem zich ontwikkeld en is van slecht tot erger geworden. Zo erg, dat het mijn dagelijkse leven enorm beïnvloed en ik er inmiddels niet meer omheen kan leven of kan negeren. Vooral de laatste 4 a 5 jaar heb ik het hier erg moeilijk mee en ik heb regelmatig gedacht dat ik het zelf wel op zou kunnen lossen. Helaas, de werkelijkheid wees anders uit. Sommigen zullen nu denken; “Waarom heb je het hier dan nooit over gehad toen je nog in behandeling was?” Die vraag heb ik mezelf ook regelmatig gesteld. Het antwoord hierop is omdat ik het domweg niet durfde. Ik was er nog niet klaar voor om inhoudelijk te praten met professionals hierover. Op het moment dat ik daar wél klaar voor was, zat ik al tot mijn ellebogen in mijn herstelproces en durfde ik het eigenlijk niet bespreekbaar te maken omdat ik bang was dat men zou denken dat als ik hierover begon, dat dit slechts een poging zou zijn om in behandeling te blijven. Yeah right! Alsof je hele leven lang in de psychiatrie doorbrengen zo’n feest is. Het zal namelijk niet de eerste keer zijn dat ik beschuldigt ben van hospitalisatie. Daarnaast was het voor mij ook wel heel moeilijk om het te bespreken met mensen met wie ik inmiddels een heel intensieve en soms ook emotionele band had. Ik heb het er toen maar bij gelaten in de hoop dat ik het alsnog zelf wel op zou kunnen lossen.

Inmiddels ben ik 6 maanden verder, na mijn beëindiging bij het FACT team Harderwijk. Wél heb ik de afgelopen maanden niet stil gezeten. Ik ben eigenlijk direct aan de slag gegaan om hulp te zoeken voor dit probleem en heb al vele gesprekken gevoerd met meerdere instellingen. Ik werd van de ene naar de andere instelling doorverwezen en uiteindelijk kwam ik dan terecht op de plek waarvan ik dacht dat het de juiste was. Ik heb er intakegesprekken gehad, tussentijdse gesprekken en uiteindelijk zou ik in een adviesgesprek te horen krijgen óf en zo ja welke behandeling zij voor mij in gedachten hadden. Het gesprek duurde tegen mijn verwachting in slechts 20 minuten omdat ze eigenlijk een heel korte boodschap voor me hadden. “Meneer Visser, uw problematiek is té complex voor ons. Wij adviseren u een langdurige trauma behandeling aan te gaan.” Mijn problematiek zou voorkomen uit een mega slechts zelfbeeld en dat zou volgens hen weer voortkomen uit mijn eerste 25 levensjaren waarin mishandeling, seksueel misbruik, vernedering, verwaarlozing en mislukte relaties de hoofdrol speelden.

En ja hoor! Daar wastie dus weer! The story of my life! Dit gesprek heb ik door de jaren heen zo vaak gevoerd dus je zou denken dat ik er aan gewend zou zijn, maar niets is minder waar. Sterker nog, ik had dit van te voren eigenlijk al gedacht en hield er dus ook rekening mee dat ik deze boodschap zou krijgen, maar deze boodschap kwam weer net zo hard en teleurstellend aan als alle voorgaande keren. Niet alleen was dit een enorme teleurstelling omdat de gehoopte behandeling niet door ging. Nee, het was een bevestiging dat ik blijkbaar nog lang niet klaar ben met mezelf en dat ik, als ik van dit probleem af wil komen, ik mezelf wederom zal moeten gaan richten op een langdurige, misschien klinische, behandeling. Iets waar ik eigenlijk helemaal geen zin meer in heb en de puf niet meer voor heb. Mocht ik besluiten om dit niet te doen, dan heb ik een enorm probleem want hetgeen waar ik mee worstel ontwikkeld zich alsmaar verder en verder en komt niet ten goede van mijn geestelijke, alsook mijn lichamelijke gezondheid. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me serieus zorgen maak en dat maakt me bang en machteloos.

Lieve mensen, ik zou willen dat ik met jullie kon delen waar dit probleem over gaat, maar ik durf het domweg niet. Mocht je een vriend op vriendin van me zijn en je leest dit, denk dan alsjeblieft niet dat ik je niet genoeg vertrouw of niet waardevol genoeg vind want dat is absoluut niet het geval. Dit heeft niets te maken met hoe ik de vriendschap met jou beleef. Sterker nog, ik kan me geen betere vrienden wensen dan de vrienden die ik nu in mijn leven om me heen heb. Dit heeft alles te maken met mijn onkunde, mijn onmacht en mijn schaamte.

Ik hoop dat ik hier op termijn, mocht ik hier ooit uit komen, met jullie over kan en durf te praten. Tot die tijd kan ik alleen maar hopen dat ik hier ooit van af kom.