18e Eerste Kerstdag zonder Saskia

Zeven uur. Een half uur eerder dan ik had gepland, sta ik op. Ik had de wekker op half acht gezet omdat ik had beloofd om de hond van de buren uit te laten. Mijn buurtjes zijn al een aantal dagen ziek en omdat ze op leeftijd zijn wil ik niet dat ze elke keer door weer en wind naar buiten moeten om boodschappen te doen of de hond uit te laten.

Zo dus ook vanochtend weer. Ik sta op en voel me in eerste instantie redelijk goed. Echter realiseer ik me direct dat het eerste kerstochtend is. Dat steekt best heel erg hard. Ondanks dat ik het hele jaar door Saskia enorm mis, komt het op dagen als deze extra hard aan. Er is een leegte. Een hele grote leegte die maar op één manier kan worden opgevuld. Saskia’s aanwezigheid! Alleen haar aanwezigheid zou mijn leegte kunnen doen verdwijnen, mijn verdriet om kunnen zetten in ultieme vreugde en mijn hart kunnen verwarmen.

Maar ja, ze is er niet. Al achttien ‘kerstmissen’ lang moet ik haar missen.
Ik weet nog als de dag van gisteren hoe onze laatste eerste kerstochtend er uit zag. We werden wakker. Naast mij ligt de mooiste vrouw die ik ooit gekend heb. Haar dromerige ogen kijken me slechts half open aan en zodra ze ziet dat ik naar haar lig te kijken komt er een prachtige, zelfs een beetje verlegen, glimlach op haar gezicht. Dit beeld van een vrouw die in haar meest pure vorm naast me ligt, naar me kijkt en gelukkig word als ze me ziet, dat beeld was mijn mooiste kerstcadeau.

Achter prachtig donkerblond lang haar ontwaken haar prachtige ogen. Met mijn vingers glijd ik zachtjes door haar haar en voel hoe warm ze nog is. Ik geef haar een zoen en we kruipen tegen elkaar aan. Er zo aan terugdenkend kan ik haar warmte nog altijd bijna voelen. Zonder ook maar iets te zeggen liggen we naast elkaar in bed. Gewoon ons zelf te zijn en nog even niet denkend aan alle drukte die ons die dag te wachten staat.

Mijn aller mooiste herinnering aan Saskia is als we samen in bed lagen en ik met mijn hoofd op haar warme zachte buik lag. Ik kon haar ademhaling volgen, haar hartje horen kloppen en de warmte van haar buik verwarmde mijn gezicht. Soms lag ik wel een uur lang op haar buik te genieten van haar warmte en aanwezigheid. Op zo’n moment was ik de gelukkigste mens op aarde.

Dat iedere keer weer te moeten missen maakt een dag als ‘eerste kerstdag’ extra moeilijk en verdrietig. Vandaag sta ik op en realiseer me dat mijn dag voornamelijk zal gaan bestaan uit het ‘gelukkig’ maken van een ander. Eerst voor de buurtjes aan de slag en dan om ongeveer 12 uur naar Elburg om voor een groep mensen binnen de GGZ een ‘gezellig samenzijn’ te organiseren. Dit gaat tot een uur of acht vanavond duren en als ik dan thuis kom, dan eerst nog even de hond van de buren uit laten voor ik kan gaan eten.

Natuurlijk staat de programmering op televisie weer bol van de kerst, zaligheid en familiaire gezelligheid dus dat wordt een filmpje of zo kijken en dan zit mijn dag er weer op.

Maar ja, de dag begint net dus om de stilte in huis wat te doorbreken draai ik wat muziek. Eén van de nummers die toevallig voorbij komt is ‘Why worry‘ van ‘Dire straits‘.
http://www.youtube.com/watch?v=DFUnlHDCQYg

Ik word direct gegrepen en grote dikke tranen rollen over mijn wangen. Ik had het niet eens bewust opgezet. Maar uitgerekend dit nummer was een nummer dat Saskia en ik regelmatig draaide. Beiden hadden we het altijd best moeilijk op psychisch vlak maar als we dit nummer dan draaide, kropen we bij elkaar weg op de bank en voelde ons dan getroost door de tekst van dit prachtige nummer.

De sfeer voor vandaag was dus al gezet. Verdriet, pijn en gemis. Ik had de afgelopen tijd mijn uiterste best gedaan om alles wat aan kerst, en dús aan Saskia deed herinneren te vermijden. Druk met van alles en nog wat en als er even niets te doen was dan maar even iets bakken of gaan slapen.

Ik zie er nu enorm tegen op om vanmiddag naar Elburg te gaan. Verplicht gezellig doen en vooral heel veel geduld opbrengen voor sommige mensen. Ik weet nu al dat dat me enorm veel energie gaat kosten. Ik weet zelfs niet of ik het wel trek tot het einde van de dag. Maar ja, dat zien we dan wel weer.

Het ergste waar ik tegen op zie is weer terug naar huis vanavond. Op de terugweg naar huis zul je direct merken dat het aanzienlijk rustiger is op straat. Iedereen zit gezellig binnen kerst te vieren met hun geliefden. Ramen gezellig gedecoreerd en gezellige verlichting binnenshuis. Je zult zien dat het ‘geluk’ er weer van af spat en dat je er niet om heen rijden kunt. Eenmaal thuis aangekomen is er direct weer die stilte, leegte maar het ergste… geen Saskia!

Ja! Ik ben stinkend jaloers op al die zaligheid en dat geluk bij anderen. En nee, luxe doet me geen reet! Helemaal niets! Het enige wat ik zou willen is samen zijn met de allermooiste persoon die ooit in mijn leven is geweest. Saskia, de allermooiste, de allerliefste en degene voor wie mijn hart tot op de dag van vandaag nog steeds gereserveerd is.