Waarom loop ik wéér bij het GGZ?

Zoals ik eerder al heb geschreven, ben ik inmiddels alweer geruime tijd bij het GGZ aangemeld en in behandeling. In eerste instantie ben ik daar naar toe gegaan omdat ik al heel lang worstel met zaken omtrent gender en seksualiteit. Dit is natuurlijk ontstaan in mijn verleden waar eigenlijk altijd sprake is geweest van seksueel misbruik, verwaarlozing, vernedering en mishandeling en als klap op de vuurpijl is mij ook jaren lang ingeprent dat ik eigenlijk een meisje had moeten zijn in plaats van een jongetje. Elders op dit blog kun je daar wel meer over lezen.

Ik heb vlak nadat ik uit internaten kwam wel een drietal relaties gehad, waarvan er een uitmondde in een huwelijk. Toen deze alle drie op de klippen waren gelopen, ontstond er ruimte voor de trauma’s die ik eerder in mijn leven had opgelopen. Dit resulteerde erin dat ik op seksueel gebied helemaal in de war raakte en ik niet meer wist hoe ik normaal moest functioneren. Ook op sociaal gebied ging het helemaal niet goed met mij en daar gaf ik mezelf de schuld van. Ik was immers degene die voor mijn gevoel op alle gebieden tekort schoot.

Vooral het gegeven dat alle drie mijn relaties grotendeels waren spaak gelopen op het feit dat ik seksueel niet actief was, voelde voor mij als onrechtvaardig aan, want ondanks dat was ik een zéér liefhebbende partner, die zichzelf ten aller tijden 110% gaf en wegcijferde. Ik had dus drie mislukte relaties achter de rug, een scheiding, was van allerlei dingen vals beschuldigd en als klap op de vuurpijl was mij ook mijn dochter nog ontnomen. Daarnaast spookten in mijn hoofd alsmaar meer en sterker dan ooit, alle trauma’s die ik in het verleden had opgelopen.

Heel lang verhaal kort, ik ging op onderzoek uit naar wie en wat ik was. Was ik hetero, homo, biseksueel of misschien iets anders of een mix daarvan. Ik dook de datingmarkt op en merkte toen al snel dat ik mezelf op seksueel gebied enorm aangetrokken voelde tot mannen, maar op romantisch gebied, dus zonder het seksuele aspect, juist weer tot vrouwen. Ik ging daten en merkte ook al snel dat dit meestal met mannen was en slechts een enkele keer met een vrouw. De dates met mannen, liepen eigenlijk altijd uit op direct seks hebben met elkaar en de dates met vrouwen bloedde vaak al snel dood. Met andere woorden, ik was een grote mislukking en aan het einde van mijn latijn.

Wat opmerkelijk was tijdens de dates met mannen, dat ik enorm grenzeloos was. Men kon alles met me doen wat men wilde. Vaak had het meer van een verkrachting weg dan van gewoon seks waarin wederzijds respect en elkaars grenzen bewaken een voorwaarde waren. Nee, tijdens mijn dates ging men mijlenver mijn grenzen over op zowel mentaal als fysiek gebied. Ook ging het vaak gepaard met veel geweld. Ik werd geslagen, geschopt, uitgescholden en bespuugd. Vreemd genoeg merkte ik al snel dat de seks die ik met mannen had, dat daarbij voor mij geen seksuele opwinding kwam kijken. Ik kwam zelf nooit tot een hoogtepunt. Nee, ik merkte al snel dat, hoe meer pijn en vernedering erbij kwamen kijken, ik in een soort van cocon terechtkwam waarin ik helemaal alleen was en me veilig en op mijn gemak voelde. Ik voelde zeker wat men fysiek en seksueel allemaal met me deed en hoe men mij mishandelden, maar op de een of andere manier had ik hier vrede mee. Ik vergat op zo’n moment alle ellende waar ik in het dagelijks leven mee worstelde en had vreemd genoeg het gevoel dat ik van waarde was voor anderen. Ik stelde weer iets voor, had nut en ik werd, weliswaar op een alle grenzen overschrijdende manier, ‘gewaardeerd’ door de mannen die mij misbruikten. Ik werd door hen voor van alles en nog wat uitgemaakt. Ik zal alle scheldwoorden en vernederingen hier niet herhalen, maar het kwam er op neer dat ik gedegradeerd werd tot iets dat minder waard was dan de stront onder iemands schoenen.

Vooral dit laatste herken ik uit de eerste 23 jaar van mijn leven. Daar was dit ook al het geval. Ik was een lappen pop, waarmee men alles kon doen wat men wenste. Nooit had er iemand oog voor alle blauwe plekken en bloedende (open) wonden die ik opliep. Nooit was er iemand die zich zorgen maakte en mij oplapte. Niets van dat alles. Die gevoelens en situaties leken weer volledig tot leven te zijn gekomen in mijn leven. Ik werd na zo’n date vaak voor oud vuil achter gelaten in een bos of op een andere plek waar we hadden afgesproken. Eenmaal weer onderweg naar huis deed alles me zeer, maar tegelijkertijd voelde ik me heel erg goed.

Met de opkomst van het internet ging er een compleet nieuwe en een nog véél grotere wereld voor me open. De hele wereld was ineens bereikbaar en wat bleek, er was ook veel over seks te vinden. Eigenlijk direct al richtte ik me op alles wat met mannen te maken had en registreerde me op allerlei louche websites en forums. Hier kwam ik in contact met mannen die de meest perverse fantasieën en wensen hadden. Bij veel van deze fantasieën kwam extreem veel sadisme en geweld kijken. Denk hierbij aan BDSM en SM, maar dan zonder grenzen. Zelf had ik hier helemaal niets mee seksueel gezien, maar op de foto’s en video’s die ik veel bekeek, ging het er altijd enorm gewelddadig aan toe en leek de persoon (slaaf en/of sub) vaak compleet gebroken door alles wat hem werd aangedaan. Nu was ik inmiddels al bekend met mannen die mij mishandelden en mij vernederden, maar dit was echt martelen op een hoger niveau. Ik dacht bij mezelf dat als ik mezelf al helemaal uit mijn ellende op deze wereld kon voelen door wat ik eerder al ervaren had, hoe zou dat dan zijn als ik me met dit soort mannen in zou laten?

Het duurde dan ook niet lang voordat ik met een aantal mannen in aanraking kwam die echt hardcore, sadistisch en pervers waren. Wederom zal ik de details achterwegen laten, maar mijn verwachtingen waren juist. Sterker nog, het ging al mijn verwachtingen te boven. Dat was voor mij de eerste keer, ook al had ik er toen nog geen benul van wat het was, dat ik dissocieerde. Ik was in mijn beleving weer helemaal terug in mijn jeugd en de mannen ter plekke waren ineens de daders uit mijn verleden. Enerzijds werd ik hierdoor dus voor mijn gevoel uit mijn, door trauma’s misvormde leven gerukt en anderzijds was ik weer ’thuis’. Daar waar alles bekend was en waar ik precies wist waar ik aan toe was en wat er van mij verwacht werd. Hoe raar dit in de beleving van een ander ook mogen klinken, voor mij was dit fijn en verlossend. Ik wilde dat dit nooit meer ophield te bestaan. Nooit meer terug naar het verdriet, de pijn en de andere ellende in mijn dagelijkse leven. Ondanks alle pijn was ik volledig zorgeloos en wilde alsmaar meer en meer. Dit is dan ook wat er door de jaren heen gebeurde. Ik zocht het steeds vaker op, totdat ik bijna dagelijks wel door mannen verkracht en mishandeld werd. Het was voor mij uiteindelijk de enige manier nog om te ontsnappen aan alle pijn, verdriet en andere ellende waar ik tegen vocht in mijn huidige leven. Eigenlijk vanaf het moment dat ik op ’t Harde was komen te wonen nam het alsmaar extremere vormen aan. Zo extreem dat het zelfs gevaarlijk en soms zelfs levensbedreigend begon te worden. Ondanks dat bleef ik dit op zoeken en verlangde ik naar nóg vaker en nóg extremer. Op een gegeven moment, ik denk dat het ergens in de eerste helft van vorig jaar (2024) was, dat ik bijna om het leven was gekomen tijdens het contact met andere mannen. Dit was dan ook het moment dat ik dacht dat er echt wat moest veranderen, anders zou ik het letterlijk niet overleven.

Daarnaast speelde er nog een ander probleem. Omdat ik in het verleden voor een groot deel gedwongen werd om als meisje door het leven te gaan, was ik daar nogal over in de war geraakt. Had men gelijk gehad? Was ik inderdaad een ‘foutje van God’, zoals men mij altijd ingeprent had? Allerlei vragen die er uiteindelijk voor zorgden dat ik niet meer wist wat ik nou werkelijk was. Nadat ik uit de internaten weg was, ben ik altijd doorgegaan met het dragen va dames ondergoed. Ik had een afkeer ontwikkeld van ondergoed voor mannen, omdat ik in het verleden altijd vieze en gedragen ondergoed en sokken van mannen in mijn mond gepropt kreeg als men mij misbruikten. Voor mij was het ook al heel normaal geworden om dames ondergoed te dragen. Net zo normaal als dat voor vrouwen is. Niets seksueels of zoals het voor anderen soms een fetish is. Ook had ik al vaak kleding voor meisjes en vrouwen gehad. Vroeger toen ik hiermee voor het eerst geconfronteerd werd, kon ik mijn ogen niet geloven. Waarom zou ik als jongetje in God’s naam meisjeskleding moeten dragen? Het heeft best een tijd geduurd voordat ik hier aan gewend raakte. Ik denk eerlijk gezegd niet eens dat ik er in het begin aan gewend was, maar dat ik me er meer bij neer had gelegd omdat, mezelf er tegen verzetten toch geen zin had en het vaak veel klappen opleverden als ik weigerde. Pas een tijd later, raakte ik er steeds meer aan gewend en begon ik me er juist comfortabel in te voelen. Ik merkte ook dat mijn gevoel er steeds meer van overtuigd raakte dat ik een meisje/vrouw behoorde te zijn.

Door de jaren heen kocht ik zelf ook steeds vaker vrouwenkleding voor mezelf. Dat was toen nog niet zo gemakkelijk omdat er toen nog geen of weinig webshops waren waarbij je kon bestellen. Het was dus altijd enorm spannend om kleding te gaan kopen in winkels. Maar goed, het lukte me iedere keer toch weer en droeg dit dan voornamelijk als ik alleen thuis was. Ik voelde me er heel prettig in en werd er ook rustig van. Ik voelde me gewoon op mijn gemak en wat ik droeg, was overeenkomstig met hoe ik me van binnen voelde. Dit is eigenlijk tot aan de dag van vandaag het geval. Het levert wel een hoop gedoe op, want als ik thuis ben en vrouwenkleding draag, dan is het vaak zo dat er ineens iemand onverwacht aan de deur staat. Ik moet me dan in razend tempo weer omkleden in mijn mannenkleding. Daar ben ik inmiddels wel heel goed en snel in geworden. Niet dat dat iets is om trots op te zijn, maar wel noodzakelijk.

Inmiddels heb ik mijn vrienden hiervan op de hoogte gesteld en ben enorm blij met degenen die mij er niet om veroordelen. Niet dat ik nu in hun bijzijn ineens gewoon vrouwenkleding draag, maar ik hoef niet meer alles spastisch te gaan verstoppen. Ik gebruik nu gewoon parfum en deodorant voor vrouwen die ík lekker vind ruiken. Jarenlang heb ik altijd aftershave en deodorant voor mannen gebruikt omdat de maatschappij nou eenmaal een ‘echte stoere kerel’ voorgeschoteld kreeg van mij. Ook draag ik nu gewoon leuke vrolijke kousen voor vrouwen en verberg ze niet meer angstvallig. Dit wat ik hier nu schrijf, komt natuurlijk bij lange na niet in de buurt van hoe ik me daadwerkelijk zou willen kleden en gedragen in de maatschappij, maar het is in ieder geval een stap in de goede richting voor wat betreft iets meer ‘vrijheid’ op dit gebied. Ik zou best de stap willen zetten om volledig naar vrouwenkleding over te stappen, maar dan loop ik tegen een aantal grote problemen aan. Om te beginnen mijn eigen schaamte om dit te doen. Als ik kijk naar mezelf in de spiegel, dan zie ik letterlijk niets dat ook maar in de buurt komt van iets vrouwelijks. Ook niet als ik de dameskleding die ik heb aantrek. Ik blijf helaas gewoon die lelijke en veel te dikke man zien die ik in werkelijkheid ben. Ik ben ook nog eens meer dan gemiddeld breed geschouderd en dat maakt toch wel dat er niet echt een vrouwelijk beeld kan bestaan.

Ik heb lange tijd (jaren) zelfs serieus overwogen om in transitie te gaan. Maar met de bouw die ik van onze lieve Heer heb meegekregen, zal dat nooit leiden tot de vrouw die ik maar wat graag zou willen zijn. Een vagina en borsten alleen, maken je namelijk nog geen vrouw. Emotioneel ben ik het denk ik wel. Ik voel me namelijk veel vrouwelijker dan mannelijk. Ik worstel hier ook enorm mee omdat ik me graag zo anders zou gedragen, maar de druk van de maatschappij en de mensen om mij heen maken dat ik dit niet durf en doe. Ik heb namelijk altijd wel een enorm grote bek, een die past bij de ‘macho’ man die ik toon aan de buitenwereld, maar van binnen ben ik heel zacht, kwetsbaar en vrouwelijk.

Zoals ik al schreef, worstel ik hier enorm mee en vind het dan ook echt heel moeilijk om hier precies op te schrijven wat er allemaal door me heen gaat op dit gebied. Gelukkig heb ik inmiddels één vriendin waarbij ik heel open en eerlijk mag en kan zijn. Natuurlijk voelt het op bepaalde momenten heus nog wel eens ongemakkelijk voor me aan, maar ik kan het er met haar gewoon over hebben. Soms zitten we door folders heen te bladeren en bekijken dan leuke kleding, parfums en andere dingen die voor vrouwen bestemd zijn. Het voelt op zo’n moment zo heerlijk, dat ik gewoon mag uitten wat er aan meningen over dingen of wensen op het gebied van vrouwen mode allemaal te vinden is. Ik moet mezelf vaak bedwingen om er niet constant over te beginnen omdat ik haar niet wil overladen met dit soort dingen. Maar het is nog maar net dat ik hier zo open over kan praten met iemand en heb daardoor een gevoel alsof ik heel veel in te halen heb.

Maar goed, om nu dan eindelijk maar eens antwoord te geven op de vraag waarom ik inmiddels weer bij het GGZ loop. Zoals ik eerder al schreef moet er echt wat veranderen, wil ik voorkomen dat ik vandaag of morgen een keer dood word gevonden in een bos of langs de kant van een parkeerplaats. Ik moet wel eerlijk zeggen dat het me wel veel tijd een moeite gekost heeft om tot het besluit te komen om me aa te melden. Dit voornamelijk omdat het heel dubbel aan voelt voor mij wat er op dit moment allemaal speelt en wat ik tot op voor kort bijna iedere dag opzocht. Inmiddels ben ik er achter gekomen, omdat ik bij de verslavingszorg in Ermelo loop, dat de dwangmatige zéér onveilige ontmoetingen met mannen, dat dat een vorm van verslaving is, ingegeven door hoe ik gevormd ben in mijn eerste 23 levensjaren. Ondanks dat ik vorig jaar tijdens een paar van deze ontmoetingen bijna het leven had gelaten, is het iets waar ik naar ‘verlang’. Nee, verlangen is een verkeerde benaming. Het is een dwangmatige situatie die ik moet opzoeken om mezelf staande te houden in het leven. Rationeel gezien weet ik dat dit uiteindelijk totaal het tegenovergestelde oplevert en daarom heb ik mezelf dus opnieuw aangemeld bij het GGZ|. Ik hoop namelijk dat ik nog een aantal jaren een ‘normaal’ en ‘gelukkig’ leven zal kunnen leiden en als het even kan met een lieve vrouw aan mijn zij. Het dubbele hieraan is dat ik net zo erg verlang naar een normaal en gelukkig leven met een lieve vrouw, alsook naar de contacten met anonieme mannen die mij als een object misbruiken.