De wanhoop nabij…

De titel is eigenlijk alleszeggend. Het omschrijft precies hoe het de afgelopen 1.5 jaar voelt voor mij.

Zoals iedereen wel weet doe ik al jarenlang pogingen om te stoppen met roken. In het begin gewoon omdat mijn conditie wat achteruit ging, maar later toen er COPD fase 1 werd geconstateerd, was er des te meer motivatie om te stoppen. Inmiddels ben ik al 15 jaar bezig om het roken te tackelen, maar het lukt me maar niet. Zelfs toen er 3 jaar geleden COPD fase 4 (De laatste fase) werd vastgesteld, lukte het me nog steeds niet. Al jaren nemen de klachten hand over hand toe en leef ik in een enorme onzekerheid.

De klachten lopen uiteen van het buiten adem raken na slechts 10 meter heen en weer lopen, tot mezelf black-outs hoesten. Daar tussen in zijn er klachten als regelmatig overgeven door het extreme gehoest, geen nacht meer kunnen slapen door het constante hoesten, ingewanden die permanent uitzetten, enorm pijnlijk zijn door het hoesten en langdurig super benauwd zijn en bloed ophoesten. Vooral de constante pijn aan mijn ingewanden zorgt ervoor dat ik me super ongezond voel. Ik heb de hele dag pijn en last in mijn lijf en ben daardoor tot bijna niets meer in staat. Ik ben een ster in het verbergen van deze pijn en last, maar van binnen schreeuw ik het soms uit.

De afgelopen 2 maanden zijn de klachten in hevigheid toegenomen. Voor mijn gevoel kan het niet erger. Dit maakt dat ik me enorm veel zorgen maak. Iedere dag ben ik bang dat mijn lijf het begeeft. Iedere hoestbui boezemt me angst in, want wie weet is het wel mijn laatste. Het voelt alsof mijn ingewanden op knappen staan. Dit laatste wordt de laatste tijd bevestigd door witte ontlasting met veel bloed erbij. (Sorry voor dit smerige detail.) Er zijn vast nog heen aantal dingen die inmiddels zo ‘gewoon’ zijn geworden, dat ik ze vergeet op te noemen, maar feit is, dat ik het gevoel heb dat het ieder moment met me gedaan kan zijn.

Ik durf met sommige klachten niet naar de huisarts toe. Enerzijds omdat ik geen goede verstandhouding heb met mijn huisarts en anderzijds omdat ik bang ben voor wat ik te horen krijg. Ook heeft mijn huisarts me in het verleden ook naar huis gestuurd terwijl ik direct doorgestuurd had moeten worden naar de SEH. Ze nam mijn klachten namelijk niet serieus. Ze deed ze af als psychische symptomen en hyperventilatie omdat ik daar nou eenmaal bekend mee was. Feit was, dat ik een hartinfarct had gehad en dat er, nadat ik op eigen houtje naar de SEH was gegaan, de volgende dag direct een stent geplaatst moest worden.

Al met al leef ik de afgelopen tijd met een hoop angst, onzekerheid, verdriet en pijn. Voor mijn gevoel leef ik mijn leven uitsluitend tegen beter weten in. Ik maak plannen voor de langere termijn, maar heb er het vertrouwen niet in dat ik het ook tot een goed eind zal kunnen laten komen. Domweg omdat ik denk dat ik er niet lang genoeg meer voor zal leven.

Ik heb nog één hoop, maar daar word ik in tegengewerkt door de achterlijke regeltjes en bureaucratie die Nederland rijk is. Ik wil zo enorm graag stoppen met roken en heb er letterlijk alles voor geprobeerd om dat te bereiken. Behalve één ding en dat is een klinische opname in een afkickcentrum. In het verleden heeft mij dit meerdere keren geholpen. Het heeft me van mijn gokverslaving en van mijn softdrugs verslaving afgeholpen en ik ben nooit meer teruggevallen. Ik ben ervan overtuigd dat een langdurige opname mij van het roken af kan helpen, maar ik kom niet in aanmerking voor een opname in een afkickcentrum. Ik heb het wel geprobeerd via Tactus in Harderwijk, maar dit is niet gelukt. Tactus zelf vond dat er voldoende reden was om tot een klinische behandeling over te gaan, maar de zorgverzekeraar vergoed het niet, tenzij ik een gecombineerde verslaving zou hebben. Dus naast mijn rookverslaving ook nog een alcohol of drugsverslaving. Die heb ik niet en dus kom ik er niet voor in aanmerking.

Ik ben dus eigenlijk de wanhoop nabij, want ik zie en voel mezelf steeds verder afglijden. Ik voel me er ook heel alleen in staan. Niet omdat mijn vrienden me niet willen steunen of zo, maar gewoon omdat ik niet echt duidelijk kan uitleggen hoe groot mijn angst en wanhoop is en het er daarom eigenlijk nooit over heb.

Ik heb nu maar wéér, maar voor mijn gevoel tegen beter weten in, een stoppen met roken middel besteld. Niet vergoed door de zorgverzekeraar en ook nog illegaal. Maar goed, niet geschoten is altijd mis.