Ik ben niet meer dan een wandelende façade!
In mannenkleding voel ik me altijd heel erg opgesloten en zo’n wandelend ‘rechthoekig blok’.
Afgelopen week vroeg een vriendin van mij, die ik voor het gemak vanaf nu maar even Denise zal gaan noemen, of ik met haar mee wilde naar Elburg om een koelkast en wat kleding aan te schaffen. Zij is namelijk niet heel erg mobiel en daarom ga ik graag met haar eens ergens naar toe, zodat ze niet geïsoleerd raakt.
Nadat we de koelkast hadden gekocht, gingen we naar een kledingwinkel, Terstal genaamd. Toen ik naar binnen liep, dacht ik dat het een winkel was, specifiek voor vrouwen en kinderen. Dit bleek echter niet het geval te zijn. Terwijl Denise kleding aan het bekijken was, zag helemaal achterin de winkel een wand, nou ja, een half wandje met iets dat leek op kleding voor mannen. Ik liep er even naartoe omdat ik eigenlijk nog een lekker warme trui zocht, zodat ik minder of niet hoef te stoken in huis. Ik zag één rek met blouses, één rek met truien, één rek met shirts en één rek met broeken. Ik keek nog even om me heen om te zien of er meer was, maar toen ik me omdraaide stond ik direct met mijn neus in een rek met damesondergoed en Bh’s te loeren.
Wat mij opviel aan de mannenkleding die er hing, was dat het allemaal een beetje van hetzelfde was. Veel dezelfde kleuren en eigenlijk allemaal een beetje rechttoe rechtaan. Er hing letterlijk niets tussen wat de moeite waard was om er even tussenuit te halen om het nader te bekijken. Ik was dus ook snel uitgekeken en liep terug naar Denise. Zij had al het ene na het andere uit de rekken getrokken en vroeg mij direct om mijn mening. Nou ben ik daar eerlijk gezegd niet echt de aangewezen persoon voor omdat ik kleurenblind ben, maar ik kon mijn mening wel geven over het model, of hoe je dat ook noemt, en of ik vond of het leuk stond bij haar. Heel veel kleding die zij liet zien vond ik heel leuk. Veel meer kleur, veel meer vorm en veel meer decoratie dan bij mannenkleding. Terwijl zij even tussen de kleding aan het zoeken was, vroeg ze ineens aan mij; “Denk jij dat dit mij leuk zou staan?” Ze overrompelde mij een beetje met die vraag, maar om dat niet te laten merken gaf ik mijn eerlijke mening en zei haar dat ik de pijpen te wijd vond. “Wil je dan misschien even meezoeken naar iets waarvan jij denkt dat het mij wél zal staan?” vroeg ze ineens aan mij. Een beetje ongemakkelijk begon ik van alles en nog wat uit de rekken te trekken. Echter viel het me al snel op toen ik naar blouses voor haar aan het kijken was, dat ik een gevoel kreeg van; “Goh, dit zou zelfs ik wel leuk vinden om te dragen.” Mijn oog viel vooral op blouses met leuk kant of ruches er op of erin verwerkt. Mooie lichte en vrolijke zachte kleuren, afgewisseld met wit kant of gewoon met een mooie sierlijk meisje/meisje of vrouwelijke opdruk als decoratie. Het liefst zou ik er zelf dat hele rek leeg gekocht hebben, maar dit is echt een stap té ver voor mij. Niet omdat ik het zelf niet zou willen dragen of zo, in tegenstelling zelfs, maar omdat het maatschappelijk gezien en zeker in mijn directe omgeving, heel veel problemen op zou leveren. Ik hoor sommigen al denken; “Je bent dus eigenlijk gewoon een ordinaire travestiet of cross-dresser!” Nou, dat mag er dan misschien de officiële term er voor zijn, want zelf bestempel ik travestie en cross-dressing niet als ordinair, maar zo voel en zie ik het zelf niet. Vrouwenkleding is vergeleken met mannenkleding gewoon veel mooier, subtieler, de materialen zijn veel zachter, het oogt vriendelijker en valt mooier en je kunt je jezelf veel meer overeenkomstig met hoe je je voelt kleden. Daarnaast, want ja, ik heb heus wel vrouwenkleding gedragen, voel ik me in mannenkleding altijd heel erg opgesloten en zo’n wandelend ‘rechthoekig blok’. In vrouwenkleding voel ik me op de een of andere manier meer ‘mezelf’ en veilig en daarnaast zit het véél comfortabeler.
Even verder weer. Naarmate we langer in die winkel liepen en Denise uiteindelijk ook naar de ondergoedafdeling liep, begon ik me wat ongemakkelijk te voelen. Nee, niet omdat ik ongemakkelijk werd van het kijken naar damesondergoed, maar omdat ik bang was voor wat ander winkelend publiek en personeel over mij zouden denken, omdat ik daar als man met mijn neus tussen dat dames ondergoed stond te kijken.
Het volgende wat ik nu ga schrijven was tot nu toe slechts bij één persoon bekend. De enige die tot nu toe wist dat ik al vanaf mijn 13e jaar damesondergoed draag, is mijn helaas veel te vroeg overleden vriendin. Voor haar was dit echter helemaal geen probleem, omdat puur toevallig, zij juist altijd mannenondergoed droeg om soortgelijke redenen als die van mij. Ik wil je nu vriendelijk vragen om hier niet gelijk een negatief oordeel aan te verbinden. Voor mij is dit namelijk net zo normaal (Niet seksueel opwindend dus) als dat het voor vrouwen normaal is om damesondergoed te dragen en voor mannen om mannenondergoed te dragen. Dit vraagt misschien om de nodige uitleg en die zal ik hier dan ook, zonder al te veel in detail te treden, geven.
Mensen die mijn blog hebben doorgelezen, weten dat ik een extreem traumatisch verleden achter de rug heb. Er vond dagelijks seksueel misbruik plaats en vanaf ongeveer mijn 13e jaar werd ik gedwongen om ondergoed/lingerie voor meisjes/vrouwen te dragen. In het begin vond ik dit verschrikkelijk, maar na een tijdje werd het voor mij net zo normaal als ik eerder omschreef. Ook kreeg ik iedere keer als ik misbruikt werd gedragen mannenonderbroeken of sokken in mijn mond gepropt om mijn geschreeuw en gekerm van de pijn te dempen, waardoor ik een mega sterke afkeer/walging voor mannenondergoed ontwikkelde. Vandaar dat ik sinds die tijd eigenlijk altijd damesondergoed draag. Vind ervan wat je wilt, maar dit is wat het is. Ik heb wel mannenonderbroeken, maar er ontstaan in mijn hoofd echt heel veel psychische problemen (Dissociatieve stoornissen) als ik die aan moet voor bijvoorbeeld een bezoek aan de huisarts, ziekenhuis of fysio. Ik doe dit toch om voor mij heel ongemakkelijke situaties te voorkomen, want ik ben ervan overtuigd dat het overgrote deel van de maatschappij dit als ‘ziek’ of ‘gestoord’ zal bestempelen of denkt dat ik homo of een travestiet ben, omdat ze domweg de achterliggende redenen niet kennen.
Maar goed, even terug naar de winkel en Denise. Terwijl Denise de ene na de andere slip uit de rekken trok, kon ik alleen maar denken; “Oh ja, die is ook mooi of leuk.” Ik zei dit natuurlijk niet hard op, want dat zou wel ‘creepy’ overkomen denk ik dan weer. We liepen ook nog even door naar de afdeling sokken en kousen en ook hier viel direct weer op dat er voor vrouwen veel meer aanbod en allerlei leuke kousen en sokjes te koop zijn met leuke kleurtjes en motiefjes en leuke afgewerkte kantjes. Keek ik daarentegen naar de mannensokken en kousen ernaast, dan waren het vooral sportsokken en was het vooral zwart en donkerblauw wat de boventoon voerde. Zo saai, ook weer zo rechttoe rechtaan en allesbehalve iets vrolijks of fleurigs. Mijn voorkeur ging dus ook hier weer uit naar de kousen en sokken voor vrouwen. Ik heb ze zelf thuis ook, maar draag ze eigenlijk alleen in huis omdat ze vaak tóch nét een stukje zichtbaar zijn onder mijn broek.
Uiteindelijk was Denise klaar. Achteraf bleek ook nog eens dat van de 9 kledingstukken die ze had gekocht, dat ik er daarvan 7 had uitgezocht. Kennelijk heb ik er dus wel oog voor. (Wink) Toen we uiteindelijk hadden afgerekend reden we weer naar huis en eenmaal neergeploft in de bank met een kopje koffie moest ik hieraan terugdenken. De eerste vraag die er in mij opkwam was; “Wat mankeert er verdomme toch aan mij? Waarom kan ik niet gewoon zoals alle andere mannen, mannenkleding mooi of leuk vinden en me er ook nog eens comfortabel in voelen?” Ik zat hier diep en lang over na te denken en voelde me alsmaar neerslachtiger worden. Ik merkte dat ik er ook heel erg verdrietig van werd. De tranen begonnen over mijn wangen te lopen, omdat ik gewoon ‘normaal’ wil zijn, net als ieder ander. Nee, wacht… misschien is dit laatste ook niet helemaal waar, want ik denk eerder dat ik verdrietig was omdat ik mijn hele leven lang al niet gewoon durf te zijn zoals ik het liefst zou willen zijn. Even voor de duidelijkheid, ik zou niet door het leven willen gaan als vrouw. Hiermee bedoel ik te zeggen dat ik mezelf fysiek niet tot vrouw zou willen transformeren, maar wél zou ik het liefst alleen maar vrouwenkleding dragen.
Van nature vind en voel ik mezelf namelijk al veel te dik, lelijk en te vies om aan te kijken. Mannenkleding maakt dit alleen maar erger. Van mijn uiterlijk moet ik het namelijk al niet hebben, maar als dan ook de ‘verpakking’ (kleding) er niet uit ziet, dan versterkt dat mijn gevoel en de gedachten over mezelf alleen maar. Ik baal er dan ook van dat dat ik mezelf niet gewoon durf te kleden naar hoe ik me (wil) voel(en). Helaas, en dit klinkt misschien wat raar, heb ik inmiddels een vriendenkring om me heen die mij door de jaren heen heeft leren kennen en geaccepteerd als de persoon die ik al die tijd naar buiten toe heb gepresenteerd. Soms fantaseer ik wel eens over een stille wens die ik heb. Verhuizen naar een nieuwe stad, ver hier vandaan en daar dan een nieuw leven opbouwen waarin ik gewoon alleen maar vrouwenkleding zou kunnen dragen. Mocht ik dan tóch nieuwe vrienden maken, dan zijn dat vrienden die ook die kant van mij accepteren en zou ik niet bang hoeven zijn voor allerlei oordelen. Daar ben ik nu wél bang voor. Ik heb namelijk een aantal heel goede vrienden en ik dénk te weten dat daarvan er in ieder geval 3 niets meer met mij te maken zouden willen hebben als ik er voor uit zou komen dat ik het liefst alleen maar vrouwenkleding zou dragen. Alleen al de gedachten dat zij mij ineens zouden verafschuwen, maakt me doodsbang en verdrietig.
Alle oordelen, vragen en andere onduidelijkheden die ik heb met betrekking tot dit onderwerp, maken me enorm depressief. Ik raak er iedere keer weer enorm door in de war en boos op mezelf. Het beeld dat ik van mezelf heb is al extreem slecht, maar zelfs dat neemt steeds verder af en mijn zelfvertrouwen, voor zover daarvan al sprake van is daalt ook als maar verder. Soms vraag ik me wel eens af waar die grens ligt dat het écht niet slechter kan en wat er dan gebeurd als ik die eenmaal bereikt heb. Dat is best een beangstigende gedachte, omdat er dan uitsluitend verkeerd aflopende scenario’s door mijn hoofd schieten.
Ach ja, er komen zoveel vragen met betrekking tot mijn identiteit bij me naar boven als ik hier bij stil sta en over nadenk, maar ik heb letterlijk nog niet één antwoord kunnen vinden. Ik worstel hier enorm mee en merk dat ik er vooral de laatste jaren erg ongelukkig ben geworden. Ik ben regelmatig enorm verdrietig en neerslachtig hierover. Ik ben namelijk maar een wandelende façade, beperkt in wat ik wil doen en wie ik wil zijn, puur en alleen omdat ik bang ben voor de reacties van mensen om mij heen.
Er speelt nog veel meer in mijn hoofd als het gaat over mijn identiteit, maar nu wilde ik hier graag even uiting aan geven. Andere onderwerpen zullen zeker volgen.
