Terug naar het GGZ.

Al zo lang ik mij kan heugen heb ik last van slikangst. Het komt en gaat met vlagen. Zo heb ik er maanden geen last van en dan ineens, is het er weer. De angst om te slikken is een angst die mijn hele leven beheerst op het moment dat ik er last van heb. Het is aan mensen die er zelf geen last van hebben moeilijk uit te leggen, maar het komt er op neer dat als ik halverwege mijn slikbeweging ben, dat het dan ineens stokt. Mijn slikbeweging blijft een soort van hangen en het voelt voor mij dan net alsof ik in mijn eigen tong stik.

Jaren geleden ben ik van 2003 tot en met 2007 ben ik voor veel angsten en fobieën in behandeling geweest bij het Marina de Wolf centrum in Ermelo. Het eerste jaar volgde ik in een groep een dagbehandeling, maar dat bleek niet echt te werken voor mij omdat mijn angsten en fobieën veroorzaakt werden door onverwerkte trauma’s uit mijn verleden. Mijn trauma’s waren te ernstig om over te p[raten in een groepssetting, dus besloot men dat ik individueel verder moest. Dit heb ik vervolgens 3 jaar gedaan. Ondanks dat ik er een hoop geleerd had over mezelf, was dit toch niet afdoende. Ik werd opgenomen op het Johannesbos ter overbrugging van een klinische opname op Transit. Hier ben ik vervolgens 2 jaar klinisch opgenomen geweest van januari 2007 to januari 2009. Hier werden echter niet mijn angsten en fobieën behandeld, maar de achterliggende trauma’s die mijn angsten veroorzaakte.

Heel lang verhaal kort… Het heeft me veel gebracht en met veel angsten kon ik redelijk overweg. Wel ging ik helaas on-uitbehandeld weg. Mijn problematiek bleek te complex en daar hadden ze zelf bij het Expertisecentrum voor Vroegkinderlijk Trauma (Transit), niet de tools om mij te bieden wat ik nodig had. Dat was natuurlijk een enorme teleurstelling, want ik had natuurlijk nog steeds DIS (Dissociatieve Identiteit Stoornis) en was ook nog manisch-depressief. Daarnaast had ik iedere nacht herbelevingen en soms ook zomaar ineens midden op de dag. Mijn angsten, moet ik eerlijk bekennen, waren wel in heftigheid afgenomen, maar nog lang niet over. Zo was ik nog steeds best paranoïde als ik over straat liep, was eigenlijk nog steeds bang voor alles en iedereen en durfde ik mezelf nog steeds niet in een menigte (meer dan 6 à 8 mensen) te begeven. Mijn slikangst, was er eigenlijk nog net als voorheen. De ene keer wel en dan weer een periode niet.

Tot zover even een stukje voorgeschiedenis. De jaren gingen voorbij en beetje bij beetje ging het steeds beter met mij. Ik zal je de details besparen, maar eind 1999 besloot ik mezelf bij het FACT-team in Harderwijk uit te laten schrijven. Ik had mezelf ‘hersteld’ verklaart en wilde op eigen benen verder, zonder ondersteuning van het GGZ. Zo gezegd, zo gedaan.

In 2001 kon ik, met behulp van 2 goede vrienden, een autootje aanschaffen. Nou, daarmee ging er een hele nieuwe wereld voor me open. Ik was doorgaans altijd aan huis gekluisterd en in de periode dat ik slechts een scooter had, kwam ik ook bijna nergens. Maar met de komst van mijn autootje, kreeg ik er een enorm stuk vrijheid bij. Mijn wereld bleek groter dan ooit tevoren. Ik kon ineens over naar toe. Naar vrienden in Harderwijk, Nijmegen, Sittard en Friesland. Ik voelde me als een kind zo blij. Helaas werd dit leuke en positieve een beetje overschaduwd door één van mijn angsten en wel mijn slikangst. Ik merkte eigenlijk direct al dat ik niet kon slikken als ik op de snelweg reed. Reed ik op een 80 kilometerweg of binnen de bebouwde kom, dan was er niets aan de hand, maar zodra ik de snelweg naderde of er op reed, dan kon ik niet meer slikken en. Ik kon niet eten, niet drinken, geen snoepje kauwen en zelfs vaak geen speeksel doorslikken. Ik raakte als ik dan tóch noodgedwongen moest slikken, volledig in paniek en kon ook niet meer ademhalen voor mijn gevoel. Het lijkt op zo’n moment namelijk net alsof mijn tong achterin mijn keel zit en mijn luchtpijp blokkeert. Om die reden probeer ik in al mijn paniek dan koste wat kost naar een parkeerplaats te komen of als die niet in de buurt was, op de vluchtstrook. Pas als ik helemaal stil stond, kon ik weer slikken en ademhalen. Vaak vond ik het dan wel weer eng om het rijden te hervatten, want zodra ik dan weer op de snelweg zat, was de angst om te slikken direct weer daar.

Maar goed, ik heb dit uiteindelijk op de koop toegenomen omdat ik me hierdoor niet in mijn vrijheid wilde laten beperken. Ik reed regelmatig naar Friesland en naar Arnhem, maar deed bijna iedere parkeerplaats wel aan waar ik langs kwam. Ik heb mezelf heel vaak afgevraagd waar deze angst toch door veroorzaakt werd. Diep in mijn hart weet ik heel goed waar deze angst uit voortkomt, maar ik snap alleen niet waarom dit dan uitgerekend gebeurd als ik op de snelweg zit. Even voor degenen die niet snappen over welke oorzaak ik het heb. Ik ben vroeger, tussen mijn 5e en 20e jaar veelvuldig oraal verkracht. Het volgende weet ik niet hoe ik dit met nette woorden moet verwoorden, dus zeg ik het maar even heel erg plat. Mannen neukte mij, zonder er rekening mee te houden of het mij pijn deed, langdurig, zo diep en zo hard mogelijk achter in mijn keel. Ik ben veelvuldig buiten westen geraakt als men dit deed want ze neukte te diep en te lang in mijn keel waardoor ik letterlijk té lange tijd geen adem meer kreeg. Sorry voor mijn taalgebruik, maar ik kan het gewoon niet anders verwoorden of met nette woorden beschrijven. Niets aan deze ervaringen was namelijk netjes en ik wil er dus ook niet op die manier over praten, omdat ik dan het gevoel heb dat ik het bagatelliseer en het daardoor minder erg lijkt dan het was. Dus, nogmaals sorry.

Ik snap dus best waar mijn slikangst vandaan komt, maar ik snap niet wat een snelweg ermee te maken heeft. Iedere keer weer als ik de snelweg op ga, raak ik volledig bevangen door deze angst. Ik laat het niet merken aan anderen, tenzij het echt niet anders kan, maar iedere keer weer lijkt het alsof ik ter plekke dood ga.

De laatste tijd merk ik dat ik rijden op de snelweg aan het mijden ben en dat is eigenlijk niet wat ik wil. Sowieso wil ik naar mijn dochter in Arnhem blijven gaan en dat wordt een klote rit als ik die helemaal vanaf ’t Harde binnendoor naar Arnhem moet afleggen. Dat kan niet de bedoeling zijn, dus besloot ik uiteindelijk om maar weer over mijn trots heen te stappen en me tóch maar weer aan te melden bij het GGZ. Ik werd daar uitgenodigd voor een intake, maar de tijd die ze daar voor uitgetrokken hadden, bleek te kort. Er moest een vervolgafspraak komen en in de tussentijd zou de vriendelijke vrouw het met het behandelteam bespreken. 1.5 week later ging ik er weer naartoe en ik zag al aan het gezicht van die vrouw, wat ik al vaker heb gezien bij hulpverleners. “Laat me raden!” zei ik nog voor ze ook maar iets kon zeggen. “Wat bedoel je?” vroeg ze aan mij. “Ik weet al precies wat je gaat zeggen. Ik ben te complex!” zei ik stellig. Ze keek me een beetje verbaasd aan en zei; “Nou… ehhm, ahum. Je hebt gelijk, maar het ligt wel iets genuanceerder dan dat.” Vervolgens legde ze aan me uit dat mijn problematiek inderdaad erg complex was vergeleken met wat ze doorgaans aan geschiedenissen voorbij zagen komen. Ik sprong direct een beetje in de verdediging, want ik zag de bui al weer hangen. Ik zag al helemaal gebeuren dat ik weer naar huis kon omdat ze me niet konden helpen. Ik zei haar dat ik niet was gekomen voor traumaverwerking. Dat ik dat al lang en vaak genoeg heb gehad en dat ik daar maximaal uitgehaald had wat er uit te halen viel. Ik zei dat ik antwoord wilde op de vraag waarom mijn trauma’s uitgerekend getriggerd worden als ik op de snelweg zit en niet ergens anders.

Kennelijk was ze blij dat te horen, want dat was dus precies waar ze als team ook op uit waren gekomen. Als we het heel erg af zouden kaderen en ons zouden beperken tot die specifieke vraag, dan wilden ze wel een behandeling bieden. Nou, crisis afgewend! Zo voelde het althans. Er is uiteindelijk besloten om met EMDR te starten en CGT. Ik moet eerlijk zeggen dat ik daar niet echt heel veel vertrouwen in heb, want beiden heb ik veelvuldig gehad en ondergaan in het verleden en heeft me eigenlijk niets opgeleverd. Maar oké, ik moet toch iets. Wie weet sta ik er nu heel anders in en helpt het me wel.