Klein bang mannetje

Ergens in mijn lichaam,
schuilt een mannetje oh zo bang.
Kheb geen idee wie hij is
maar hij is er al best lang.

Kon ik maar aan hem vragen
waarom hij bij me wil zijn.
Ik moet alles van hem verdragen,
zijn verdriet en ook zijn pijn.

Ik kan me er niet tegen weren,
hoe hard ik het ook probeer.
Het liefst zou ik hem soms negeren
maar daarmee doe ik hem zo’n zeer.

Uit onmacht word ik soms boos op hem
omdat hij me nooit iets verteld.
Ik vraag dan met verheven stem
wat hem toch zo kwelt.

Ik zou zo graag een antwoord krijgen
op vragen over zijn bestaan.
Maar het enige wat hij doet is zwijgen
al ben ik nog zo met hem begaan.

Zou hij te jong zijn
om te kunnen praten tegen mij?
Of is er domweg te veel pijn
en kom ik met mijn vragen te dichtbij.

Ik laat hem er nu maar gewoon even zijn,
in de hoop dat hij zich ooit bij mij meld.
Voorlopig alleen zijn verdriet en zijn pijn,
tot dat hij zich voor mij openstelt.