Onvoorstelbaar dat ik jou heb overleeft (Deel 1)

Voor je besluit dit stuk te gaan lezen, wil ik je er even op wijzen dat dit verhaal geen prettig verhaal is en soms heftige details bevat.

… en toen ik dacht dat het niet nóg erger kon, bleek dit helaas slechts een zeepbel, een illusie, een droom of een naïeve wens te zijn.

Ja dit klinkt alsof ik ergens midden in een verhaal begin en ja… dat is ook zo!
Op het moment waarop dit verhaal verder gaat ben ik een jongen van 14 jaar. Ik ben nog maar net verhuist van het ene internaat naar het andere. Toen ik hoorde dat ik van mijn vorige internaat verhuizen zou, kon ik mijn geluk niet op. Ik dacht; “Eindelijk ben ik dan van al die ellende af. Seksueel misbruik, mishandeling, vernedering en verwaarlozing. Ik heb het allemaal overleeft en eindelijk ga ik er vandaan!” was de gedachten die ik toen had.

Helaas! Want op de dag dat ik jou leerde kennen, bleek dat het allemaal erger, pijnlijker en nog extremer kon. Jij was mijn toegewezen mentor op het nieuwe internaat. Ik was een schuchter, door het leven getekend en getraumatiseerd iel jongetje van nog maar net 14 jaar en ik denk 1 meter 30 groot. Volledig verpest dóór en letterlijk en figuurlijk ‘verneukt’ in de voorgaande 14 jaren, kwam ik aan op het nieuwe internaat. Zowel psychisch als fysiek was ik een wrak. Dat ik voorheen nog blij kon zijn toen ik hoorde dat ik ging verhuizen, verbaast me achteraf gezien want er was al jaren geen reden voor blijdschap meer geweest.

Maar goed! Jij nam mij onder jou vleugels. Jij was een wat oudere man. Ik schat tussen de 50 en 55 jaar. Je straalde een bepaald soort vriendelijkheid uit en ook gaf je me direct al het gevoel dat ik mezelf bij jou veilig mocht voelen. Je zei dat ook regelmatig in de eerste gesprekken die wij een op een hadden. Je gaf aan dat je mijn dossiers gelezen had en dat het je verbaasde dat ik zoveel ellende had weten te overleven. “Hier hoef je niet meer bang te zijn! Hier bij mij ben je veilig!” zei je regelmatig . In het begin had ik moeite je te geloven maar zonder dat ik het in de gaten had, was je al bezig mij te indoctrineren. Jou waarheid werd in de loop der weken mijn waarheid. Jou woorden werden de woorden waar ik me aan op hing. Ze klonken allemaal zoveel mooier, veiliger, veelbelovender en betrouwbaarder dan voorheen, dat ik niet anders kon dan geloven dat dat wat jij zei waar was. Ik wilde ook maar wat graag dat het waar was!

In het begin toen we gesprekken hadden, durfde ik niet te dicht bij je in de buurt te zitten. Bang dat ook jij aan me zou gaan zitten of dat ik aan jou moest zitten. Ik bleef elke keer angstvallig in het hoekje, zo dicht mogelijk bij de deur zitten. Naïef als ik was, dacht ik dat ik dan veiliger zou zijn en weg zou durven lopen als er ook maar iets zou gebeuren. Elk gesprek probeerde je wat dichter bij te komen en beetje bij beetje lukte dat je ook omdat je, door niet aan me te zitten, steeds meer vertrouwen van me won. Ondanks dat je dichterbij kwam zitten, raakte je me niet aan en dat gaf een soort van vertrouwen en veiligheid. Toen je het voor elkaar had dat je praktisch tegen me aan kon zitten, begon je te praten over onderwerpen die voor mij heel pijnlijk en traumatisch waren. Ik barstte vaak in huilen uit en ja hoor! Dát was het moment waar je volgens mij op gewacht had. Vanaf dat moment had je ‘gewonnen’. Ik huilde en huilde tot ik geen tranen meer had en terwijl ik dat deed kwam je dichter bij me zitten en sloeg voorzichtig een arm om me heen. Ik kan me nog herinneren dat ik toen bang was dat je op dat moment op een ‘verkeerde manier’ aan me zou gaan zitten. Pfffffeewww! Niet dus! Slechts een arm om me heen en mijn hoofd tegen jou schouder.

Ik weet nog goed hoe ‘blij’ ik achteraf was omdat je me slechts had getroost en niets meer dan dat. Ik had me voor zover ik kon heugen, voor het eerst sinds lange tijd weer ‘veilig’ gevoeld bij iemand.

Het soort gesprekken waar ik het net over had vonden vaker en vaker plaats en ja, ook het ’troosten’ vond elke keer weer plaats. Echter, de manier van aanraken werd beetje bij beetje wel anders. Eerst was het alleen een arm om mij heen, maar beetje bij beetje raakte je me op steeds meer plaatsen aan. Eerst op mijn schouder, toen mijn rug, toen mijn billen, een hand op mijn bovenbeen en later ook aan de binnenkant van mijn benen. Steeds raakte je mijn geslachtsdelen nét niet aan maar wel bijna. Ik schrok hier natuurlijk heel erg van en mijn gevoel van ‘veiligheid’ was hierdoor dus ook direct als sneeuw voor de zon verdwenen omdat ik bang was dat dit slechts een aanloopje was naar meer.

Ik denk dat ik goed en wel 5 a 6 weken op het internaat zat toen je dan toch die ‘magische grens’, van wat ‘acceptabel troosten’ was, overschreed. Het was weekend en ik was het enige kind van de groep die niet naar zijn ouders op weekend ging omdat ik geen ouders had. Zoals wel vaker lag ik in bed te huilen om van alles en nog wat. Alles wat eerder gebeurd was op andere internaten, daar droomde ik van in de vorm van nachtmerries. Vaak werd ik schreeuwend, zwetend en/of huilend wakker en dat had jij die keer gemerkt.

Zachtjes ging de deur van mijn kamer open en jij kwam in je badjas binnen lopen. Je ging op de rand van mijn bed zitten en legde je arm op mijn rug. “Kom eens even recht op zitten en vertel me wat er aan de hand is.” zei je op een geruststellende toon tegen me. Ik deed dat en direct drukte je mijn hoofd tegen je schouder aan. Ik huilde en huilde en tegelijkertijd probeerde ik je al snotterend te vertellen waar mijn nachtmerrie over ging. Ondertussen streelde jij je me over mijn rug, haren en benen. Plotseling, terwijl ik nog midden in mijn verhaal zat, trok je ineens de onderkant van je badjas weg en ik keek recht in je kruis. Je had geen onderbroek aan en je had een stijve piemel. Als een blad aan de boom sloeg het tedere strelen om in hardhandigheid. Je pakte mijn hand stevig beet en leidde deze naar jou geslachtsdeel. Ik moest het beet pakken en er aan trekken. Toen dwong je me om je te pijpen en vanaf dat moment wist ik dat ik wéér in een internaat terecht was gekomen waar het wéér niet veilig was voor mij. Die nacht heb je me verkracht, zowel oraal als anaal en moest ik alles bij en met je doen wat jij wilde. Ik durfde me net als de jaren er voor niet te verzetten. Jij was een grote sterke man en ik was slechts een iel mannetje dat bij wijze van spreken al door midden brak als je er naar keek!

Vanaf dat moment was het elke keer als jij dienst had raak. Overdag haalde je me regelmatig op en nam me mee naar het toilette, de vergaderzaal, de recreatieruimte op zolder of je nam me mee naar buiten en daar moest ik dan van alles met je doen. Ook ging er geen enkele nacht meer voorbij als jij dienst had, dat je niet op mijn kamer kwam. Elke nacht weer was ik aan de beurt. Soms bleef ik zelfs bloedend ‘van achter’ in mijn bed achter.

Op een gegeven moment veranderde er nog veel meer. De seksuele handelingen werden extremer en hardhandigheid sloeg om in als maar zwaarder wordende mishandeling. Ook begon je me steeds vaker als een meisje te behandelen en aan te spreken. Je noemde me jou hoer en slet en ik kreeg zelfs een andere naam van je. ‘Claudia’ was mijn nieuwe naam. Natuurlijk alleen als we samen waren. Anders niet, want stel je voor dat anderen er ook maar iets merkte. Van mij hoorde ze immers niets want ik was letterlijk als de dood dat je me iets aan zou doen, want je bedreigde me elke keer als je me zag met de meest vreselijke dingen. Soms zelfs met de dood!

Op een dag gingen we samen kleding kopen. Ik kreeg van de voogdijvereniging 80 (toen nog) gulden kledinggeld per maand en dat werd dan een paar maanden opgespaard. Eens in de zoveel tijd gingen we dan naar Doetinchem om kleding te kopen.

In plaats van samen naar winkels te gaan zodat ik kleding uit kon zoeken die ik leuk vond, dumpte je mij bij de Hema met een glas drinken en jijzelf ging kleding voor mij kopen. Ik zat daar een beetje verloren van me af te kijken en baalde als een stekker dat ik zelf niet mijn kleren uit mocht kiezen. Ik wilde natuurlijk wel kleding die ik zelf leuk zou vinden om te dragen maar kennelijk had jij daar andere gedachten over. Een tijdje later kwam je terug met 2 grote tassen vol met kleding.
Ik was natuurlijk enorm nieuwsgierig naar wat het allemaal was, maar ik mocht het pas zien als we terug waren. Bij terugkomst op het internaat waren alle kinderen bezig zichzelf klaar te maken voor het weekend bij hun ouders en niet veel later waren jij en ik weer alleen! Ik kon natuurlijk wel weer op 10 vingers natellen waar dat toe zou leiden. Ondanks dat was ik nog steeds erg benieuwd naar mijn nieuwe kleren. Ik vroeg aan je of ik ze dan eindelijk mocht zien. Jij zei me nog even geduld te hebben. Je zou ze netjes uitstallen in de recreatieruimte op zolder en dan zou ik ze mogen bekijken. Toen je klaar was haalde je me op en om de ‘verassing’ extra groot te maken deed je me een blinddoek om. Ik vond het wel erg raar maar ik had zoiets van als het maar leuke kleren zijn. Je begeleidde me naar de zolder en zette me neer voor de grote tafeltennistafel waar je kennelijk alles op neer had gelegd.
Je telde af van 10 naar 0 en toen haalde je de blinddoek weg.

Ik keek… en keek nog eens goed en naar mate het verder tot me doordrong viel mijn mond letterlijk wagenwijd open van verbazing. Op de tafeltennistafel lag allemaal kleding voor meisjes. Rokjes, truitjes, jurkjes, onderbroekjes bh’s, meisjesschoenen en zelfs lingerie van wit, en gekleurde kanten stof.

Ik weet niet wat me overkwam en dacht even nog dat het een grapje was! Ik keek je vertwijfeld lachend en tegelijkertijd angstig en in de war aan en vroeg naïef héél voorzichtig waar mijn kleren dan waren want dit waren toch meisjeskleren?

“Nee! dit zijn de kleren die jij vanaf nu draagt als wij alleen zijn! Vind je ze niet mooi? Ik heb het mooiste voor je uitgezocht wat ik kon vinden.” zei je toen met een vieze grijns op je gezicht. Het was alsof er kortsluiting in mijn hoofd ontstond want ik kon geen woord meer uitbrengen. Ik begon heel hard te huilen en terwijl ik huilde werd ik nog banger voor je dan ik al was. Ik was al op veel manieren vernederd geweest in mijn leven maar dit was iets waar ik nooit op gerekend had. “Hoe komt ie er bij?” dacht ik. Even dacht ik echt dat dit slechts een van mijn nachtmerries was. Maar niets was minder waar. Ik was klaar wakker en dit was géén nachtmerrie!

Terwijl ik nog volledig in de war en in tranen was, pakte je een aantal van de kledingstukken en gooide die naar me toe. “Kleed je uit en trek dit aan!” zei je toen. Ik stond nog als verstijfd en ik denk, volledig in shock te huilen en naar die kleren te kijken. Ik snapte het niet, wilde het niet snappen en wilde die kleren al helemaal niet aantrekken. Ik probeerde me nog te verzetten door voorzichtig te zeggen dat ik het niet wilde maar jij sloeg me toen gelijk heel hard recht in mijn gezicht. “Trek die kleren aan of ik trap je in elkaar!” was je dreigement. Ik had al veel vaker klappen van je gehad en wist dus dat je het ook zou doen. Huilend en bevend van angst kleedde ik me dan toch uit en trok alles wat je naar me toegegooid had aan. Onderbroek, bh, rokje, truitje, panty, sokjes en schoenen.

Even stond je me op een afstandje te bekijken. Dat ‘even’ leek wel een eeuwigheid te zijn voor mij. Ik voelde me bang, verdrietig, vernederd en héél erg ongemakkelijk terwijl je naar me keek. Je pakte me stevig bij mijn rechter arm beet en trok me mee naar een grote spiegel die aan de muur hing. “Kijk eens hoe mooi je nu bent!” zei je. Ik reageerde niet en probeerde ook niet te kijken. Je pakte me hardhandig van achter aan mijn haar beet en trok mijn hoofd omhoog zodat ik niet anders kon dan in die verdomde klotespiegel kijken. Ik zag er belachelijk uit en wat voelde ik me klein, bang en eenzaam! “Zeg dat je jezelf een mooi en geil meisje vind! Zeg het!” zei je tegen mij. Ik kon het letterlijk allemaal niet meer aan. Ik registreerde op een gegeven moment gewoon niets meer. Maar ja, met wederom een harde klap op mijn hoofd, trok je me weer uit het hol waar ik mezelf geestelijk in had teruggetrokken. “Pas als je 25 keer luid en duidelijk hebt gezegd; “Mijn naam is Claudia en ik ben een mooi en geil meisje”, mag je voor de spiegel weg.” zei je tegen me. Elke keer kreeg ik een harde klap in mijn gezicht van je zolang ik niets zei. Je ging steeds harder slaan en van een platte hand in mijn gezicht werd het op een gegeven moment een vuist op mijn achterhoofd. Van een vuist op mijn hoofd, werd het een vuist tegen mijn nieren. Ik zakte in elkaar van de pijn maar elke keer trok je me aan mijn haren weer omhoog. Op een gegeven moment kon ik de pijn niet meer aan en ik kon toen niet anders meer zeggen dan ‘Mijn naam is Claudia en ik ben een mooi en geil meisje‘.

Toen ik dit eenmaal 25 keer, met letterlijk veel pijn en moeite, mijn strot uit had geperst, zei je dat je nog een verassing had om het plaatje compleet te maken. Je pakte een plastic tas tevoorschijn en gaf die aan mij. “Kijk maar wat er in zit.” zei je heel blij. Ik keek in de tas en zag haren. Een tas vol met alleen maar haren. “Haal het er maar uit.” zei je. Ik haalde het er uit en zag dat het een pruik was. Een blonde pruik, bestaande uit lang krullend blond haar. “Geef maar hier, dan doe ik hem bij je op.” zei je. Je deed hem bij me op en wederom moest ik mezelf in de spiegel bekijken en 25 keer herhalen ‘Mijn naam is Claudia en ik ben een mooi en geil meisje‘.

Toen het plaatje ‘compleet’, en ik dus volledig tot meisje getransformeerd was, dwong je me wederom om seksuele handelingen bij je te verrichten en verkrachtte je me weer! Huilend en enorm bang onderging ik alles weer. Toen je klaar was liet je me voor oud vuil achter en ging naar beneden. Je laatste woorden voordat je wegging waren “Als je het in je hoofd haalt om ook maar iets uit te trekken, dan maak ik je af! Ik zie je zo beneden!”

Vervolg: Onvoorstelbaar dat ik jou heb overleeft (Deel 2)