Onvoorstelbaar dat ik jou heb overleeft (Deel 2)
… Natuurlijk bleef ik zo lang mogelijk boven op zolder. Ik wilde immers helemaal niet naar beneden. Ik weet niet hoe lang het duurde, maar op een gegeven moment riep je met kwade stem naar boven; “Naar beneden komen slet! En heel snel!”
Aan de boosheid van jou stem kon ik horen hoe erg je het meende en dat je geen tegenspraak of weigering zou tolereren. Ik stond zo snel ik kon op, droogde mijn tranen voor zo ver dat mogelijk was en maakte dat ik naar beneden kwam. Drie hele lange trappen moest ik af met schoenen waar ik nauwelijks mee rechtop kon blijven staan. Er zaten hakjes onder en het leek bijna onmogelijk om daar op te lopen. Even overwoog ik nog om ze uit te trekken en ze beneden weer aan te doen, maar ik was bang dat je zou merken dat ik ze niet aan had terwijl ik de trap af kwam. Mezelf stevig aan de trapleuning vasthoudend strompelde ik dus naar beneden. Beneden aangekomen verwachte ik dat je me weer toe zou schreeuwen en nog steeds heel boos op me zou zijn. Het tegenovergestelde bleek waar.
“Kom je gezellig naast me op de bank zitten?” hoorde ik je vragen toen je me zag? Enigszins opgelucht door de vriendelijke toon deed ik dat dus maar. Echter, dat ‘gezellig’ was vast niet de gezellige manier die ik in gedachten had. Maar ja, weigeren durfde ik ook niet omdat ik bang was dat je weer heel boos zou worden. Je trok me helemaal tegen je aan en je sloeg een arm om mij heen. Er op terugkijkend leek het wel of we al jaren getrouwd waren en dat we een ‘gelukkig en verliefd stel’ waren, dat samen gezellig naar de t.v. zat te kijken. Even nadat ik tegen je aan had gezeten zei je me dat ik koffie moest zetten. Je wilde het in een klein kopje met een schoteltje er onder. Gedurende de periode dat de koffie pruttelde, bleef ik in de keuken. Ik had een hele volle pot gezet want dan duurde het langer voor die doorgelopen was. Als het namelijk ook maar even kon, bleef ik zo ver bij je uit de buurt als mogelijk was. Vanuit de woonkamer klonk ineens; “Zorg je wel dat je geen koffie op het schoteltje morst als je hier naar toe loopt?!” De schrik sloeg me om het lijf want ja, ik had namelijk die ongemakkelijke schoenen aan waar ik maar nauwelijks mee kon lopen, laat staan recht op, en natuurlijk kon ik die koffie daarom nooit zonder knoeien helemaal van de keuken naar de woonkamer brengen. Ik dacht slim te zijn en deed het kopje niet zo vol. Iets meer dan over de helft. Ik strompelde heel voorzichtig richting de woonkamer en ja hoor, daar ging de eerste golf koffie al over het randje van het kopje heen. Ik kan nu nog steeds letterlijk niet beschrijven hoe bang ik werd toen dat gebeurde. Als je dit zou zien dan zou je vast weer heel boos worden. Je had het immers niet voor niets benadrukt. Ik merkte dat ik niet eens meer verder durfde te lopen, maar ik moest wel. Bevend van angst en alsmaar meer knoeiend, zette ik uiteindelijk het kopje voor je op tafel neer. Terwijl ik voorover boog om dit te doen sloeg je me met je volle vuist keihard in mijn zij. Ik viel op de grond en schreeuwde het uit van de pijn. Dit ondanks dat ik probeerde dit niet te doen. “Sta op hoer! Kun je dan helemaal niets goed doen!? Neem maar weer mee en haal nieuwe voor me! Deze keer niet zo’n half kopje maar een normaal kopje vol en zonder geknoei deze keer.”
Dit was een onmogelijke taak, dat wist ik nu al. Ik haalde een vol kopje koffie, maar weer lukte het me niet om het zonder knoeien voor je op tafel neer te zetten. Je stond op en pakte me met beiden handen bij mij keel beet. Tilde me omhoog waardoor ik met mijn voeten regelmatig even los kwam van de grond. Je schold me voor van alles en nog wat uit en schudde me door elkaar heen. Ik kreeg geen lucht meer en probeerde tegen beter weten in los te komen. Ik spartelde met mijn benen in de lucht en probeerde met mijn handen jou handen los te trekken. Dit lukte me niet. Ik voelde mijn gezicht opzwellen en het leek alsof mijn hoofd op knappen stond. Iedereen kent de uitdrukking ‘Ik zie sterretjes voor mijn ogen’ wel toch? Dit was bij mij letterlijk het geval. Ik dacht op dat moment dat ik dood zou gaan. Toen ik de kracht niet meer had om me te verzetten, liet jij me los en ik viel op de grond. Terwijl ik snakte naar adem begon jij luidkeels te bulderen van het lachen. “Volgende keer niet meer knoeien he!” zei je. Ik lag te beven, te huilen en nog naar adem te snakken toen je tegen me zei dat ik weer op moest staan. Ik had er zowat de kracht in mijn lijf niet meer voor maar ik moest wel van mezelf, anders kreeg ik misschien nog meer klappen.
“Kleed je uit maar houd je slipje, je bh en je schoenen aan en kom op handen en voeten voor me zitten!” zei je tegen mij. Ik dacht dat ik al precies wist wat er zou volgen. Ik dacht dat ik je weer oraal zou moeten bevredigen. Maar nee! Ik moest voor de bank waarop jij zat, met mijn gezicht van je af en met mijn billen naar je toe op mijn handen en knieën komen zitten. Jij ging onderuit op de bank zitten en legde je voeten met een doffe dreun op mijn onderrug. “Stil blijven zitten. Niet bewegen want ik wil rustig naar de televisie kunnen kijken!” zei je.
Hoe raar het ook klonk, ik was allang blij dat ik geen seksuele handelingen hoefde te verrichten. Ik stond daar denk ik zo’n goede 5 minuten en mijn knieën begonnen pijn te doen. Heel voorzichtig probeerde ik ze iets te bewegen zodat het weer even minder zeer zou doen. Dit had je direct in de gaten en schreeuwde naar me dat ik stil moest blijven zitten. Ik weet niet hoe lang het duurde, maar op een gegeven moment kon ik niet anders meer dan mijn benen voorzichtig iets bewegen. “Jij wilt je bewegen? Ok! Draai je maar om!” Ik draaide me om en terwijl ik dat deed, opende jij je broek. Je haalde je geslachtsdeel er uit en ik moest je oraal bevredigen. Er begon net een nieuwe film die je wilde kijken en je zei “Ik wil dat je me net zo lang pijpt tot dat deze film is afgelopen. Laat mij niet eerder klaarkomen dan dat de film voorbij is!” Ik werd gek! Hoe kon IK dat nou bepalen?! Ik had hem al eerder oraal bevredigd en elke keer kwam hij na zeer korte tijd al klaar! Het enige waar ik uit op kon maken dat hij op het punt stond klaar te komen was dat zijn lijf dan begon te schokken. Ik probeerde me daarop te focussen en elke keer als er ook maar een klein schokje door zijn lijf ging, stopte ik heel even of deed ik rustiger aan. 1.5 uur later. Ik kon het bijna niet geloven. Ik had het volgehouden tot het eind van de film.
Je kwam in mijn mond klaar en je veegde je geslachtsdeel af aan mijn haren. “Kleed je maar weer aan en begin maar aan de afwas” zei je tegen mij.
Toen ik klaar was met de afwas stuurde je me naar boven. Niet naar mijn eigen kamer, maar naar die van de leiding die nachtdienst had. Ik moest me volledig uitkleden en wachten tot jij ook naar boven kwam. Ik mocht vooral niet in slaap vallen, want; “Ik heb je nog nodig!” zei je tegen mij. Ik was dood op, maar wederom gaf de angst die jij me inboezemde de kracht om wakker te blijven. Ik denk dat het goed 2 of 3 uur later was dat je pas boven kwam. Je hebt me die nacht nog 2 keer verkracht. Toen je klaar was met mij duwde je me van het bed af de grond op en zei me dat ik daar moest blijven slapen die nacht.

